ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Καλή χρονιά σε όλους μας και να περάσουμε την κατηγορία χωρίς να το καταλάβουμε! Αυτή ήταν η ευχή που άκουγε κάποιος στην πολυαναμενόμενη πρώτη προπόνηση που κατέδειξε για μια ακόμα φορά τη δίψα του κόσμου για την ΑΕΛ και την διάθεση που έχει να την στηρίξει σε όποια κατηγορία και αν βρίσκεται. Λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά ας όψονται οι εξωαγωνιστικοί παράγοντες.
Νέο ξεκίνημα, λοιπόν, νέες ελπίδες στον κόσμο αφού διαφαίνεται στον ορίζοντα προοπτική για κάτι καλύτερο και μια νέα ομάδα που κάνει τα πρώτα βήματα της προκειμένου να παρουσιαστεί έτοιμη στο νέο πρωτάθλημα της Γ΄Εθνικής.
Μια ομάδα η οποία τώρα χτίζεται που αισίως έφτασε στους 23-24 παίκτες χωρίς ακόμα να έχει διαμορφωθεί το ρόστερ αφού αναμένουμε άλλες 2-3 μεταγραφές αλλά και να δούμε ποιοι νεαροί ποδοσφαιριστές θα προωθηθούν στην πρώτη ομάδα.
Περίπου στους 25 παίκτες φαίνεται να καταλήγει ο Κώστας Παναγόπουλος για τη νέα χρονιά συνθέτοντας ένα ρόστερ αρκετά ποιοτικό και με μεγάλη εμπειρία. Οι μεταγραφές στο σύνολο τους κρίνονται με βάση πάντα την θεωρία, αφού ο καθρέφτης όλων είναι ο αγωνιστικός χώρος, ως επιτυχημένες και ικανές να δώσουν το κάτι παραπάνω τη νέα χρονιά. Φυσικά υπάρχουν και αρνητικά στη όλη ιστορία και οφείλω να τα επισημάνω.
Η φυγή του Μάλτζαρη είναι ένα από αυτά αφού πρόκειται για ένα ντόπιο φέρελπι τερματοφύλακα ο οποίος έδειξε πέρυσι ότι διαθέτει ταλέντο και από τη στιγμή που μετά τον Σικαλιά δεν υπάρχει αναπληρωματικός τότε σίγουρα η φυγή του και με τον τρόπο που έγινε προκαλεί ερωτηματικά.
Επίσης η απόκτηση ποδοσφαιριστών νεαρής ηλικίας που έχουν να παίξουν έξι μήνες ποδόσφαιρο δεν αντιλαμβάνομαι την ουσία που έχει κάτι τέτοιο ειδικά όταν στο νομό υπάρχουν αρκετές ομάδες που έχουν αξιόλογους παίκτες που μπορούν να αγωνιστούν στην ΑΕΛ.
Όχι επειδή είναι ντόπιοι αλλά ικανοί και μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της κατηγορίας. Όσον αφορά τα οργανωτικά και διοικητικά θέματα είναι πολύ νωρίς να κρίνουμε τον οποιονδήποτε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έχοντας να γίνουν και τόσο πολλά.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι δίνονται λεφτά για μεταγραφές, για βελτιώσεις του Αλκαζάρ (πισωγύρισμα η επιστροφή που είναι σε κακά χάλια) και το αξιοσημείωτο ότι από πλευράς Πλεξίδα το μεγάλο βάρος πέφτει στο προπονητικό κέντρο των Δένδρων παρά στο γήπεδο! Είναι λογικό πάντως αφού η ομάδα μέχρι να βρεθεί λύση θα περιφέρεται προκειμένου να προπονείται.
Συμπερασματικά, το σημαντικότερο όλων από τη «πρώτη» ήταν η πώρωση (για να το γράψω κομψά…) του κόσμου, η αισιοδοξία και το χαμόγελο που είχαν οι πάντες στα πρόσωπα τους αφού είδαν ξανά το άλογο στο χορτάρι και έπαψαν να ασχολούνται με υποθέσεις ΑΦΜ, οικονομικού ρεπορτάζ κτλ.