Του Μίλτου Κίτσιου
Σέντρα λοιπόν σε λίγες ώρες για το μουντιάλ της Βραζιλίας και ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης ανυπομονεί. Ανάμεσά τους και οι εκατομμύρια Έλληνες εντός κι εκτός συνόρων. Μετά από μία σπουδαία κι αγωνιώδη συνάμα πορεία στον προκριματικό γύρο, η Εθνική μας ομάδα βρίσκεται στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου. Άλλοι από εμάς αισιόδοξοι, άλλοι πάλι όχι. Το μόνο σίγουρο, ότι μια και ως λαός διακρινόμαστε για το ότι συγκρίνουμε το καθετί ανάμεσά μας, αλλά και ότι δυστυχώς η κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου το αλησμόνητο καλοκαίρι του 2004 από την ποδοσφαιρική μηχανή του Όττο Ρεχάγκελ αποτελεί το κορυφαίο κατόρθωμα στο άμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, η γκρίνια, η κριτική και η αβάσιμη σύγκριση σε καφενειακού επιπέδου συζητήσεις καλά κρατούν ακόμη και από τους πιο αισιόδοξους.
Τίθεται όμως στην κυριολεξία θέμα σύγκρισης στην ιστορική ομάδα του 2004 που θριάμβευσε στα γήπεδα της Πορτογαλίας και στη σημερινή ομάδα που αναμένουμε την πορεία της στη Βραζιλία; Αρχικά με κριτήριο τη διοργάνωση μάλλον όχι. Άλλη διοργάνωση το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι άλλη σαφώς το παγκόσμιο κύπελλο. Περισσότερες ομάδες σαφώς στη δεύτερη, και κυρίως συναντά ο καθένας την ποδοσφαιρική κουλτούρα από όλες τις Ηπείρους του πλανήτη ΓΗ. Τους άρτια τεχνήτες Κολομβιανούς, τους εξαιρετικά ταχείς Ιάπωνες και τους κοντρολαρισμένους και με εξαιρετικά (λογικά) αποθέματα Ιβοριανούς. Τρεις τελείως διαφορετικές ομάδες μεταξύ τους. Τρεις ομάδες που δεν τρομάζουνε αλλά σίγουρα δεν πάνε στη Βραζιλία για τη συμμετοχή και μόνο.
Ας μην ξεχνάμε πως στον όμιλο τον οποίο συμμετείχε η εθνική Ελλάδος το καλοκαίρι του 2004, και όντας ως το απόλυτο αουτσάιντερ καλούταν να αντιμετωπίσει τη διοργανώτρια Πορτογαλία που θα κυνηγούσε το όνειρο του τελικού μια και γινότανε σπίτι της, την πάντα φαβορί με βάση το ρόστερ της (αν και στις περισσότερες προηγούμενες διοργανώσεις διέψευδε με την κατάταξή της) Ισπανία και τέλος μια εξαιρετική σε τεχνητά χαρακτηριστικά ομάδα, Ρωσία.
Όσο αναφορά τους τότε διεθνείς μας και τους τωρινούς η κατάσταση είναι κάπως ενδιάμεση. Στην τελική φάση του ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας η 23άδα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος αποτελούτανε σκληροτράχηλους παίχτες με εμπειρίες και με πολλούς από αυτούς στη δύση της καριέρας τους, με πολλά ευρωπαϊκά παιχνίδια στα πόδια τους σε διασυλλογικό επίπεδο, χωρίς όμως την απαιτούμενη εμπειρία της συμμετοχής σε τελικές διοργανώσεις ομάδων. Ένα αξιοσημείωτο σημείο αναφοράς είναι ότι πολλοί ποδοσφαιριστές από εκείνη την ομάδα εκείνη τη χρονιά δεν ήτανε στις βασικές επιλογές των προπονητών τους, γεγονός το οποίο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διατήρηση της φρεσκάδας. Μία εθνική με απίστευτα τρεξίματα, αλληλοκάλυψη για σεμινάρια, που με τον «κλεφτοπόλεμο σκακιέρας» του γερμανού τεχνικού κατόρθωσε το ακατόρθωτο της κορυφής…
H σημερινή εθνική Ελλάδος, υπό την καθοδήγηση του επίσης έμπειρου και κοντά στην ιδιοσυγκρασία μας ποδοσφαιρικά Φερνάντο Σάντος, έχει την ευκαιρία να διαθέτει στο ρόστερ της εξίσου σκληροτράχηλους και δυνατούς ποδοσφαιριστές, με «μπαρουτοκαπνισμένους» παίχτες σε ευρωπαϊκά παιχνίδια και αρκετών εξ αυτών υπό τη γνώση τριών προηγούμενων διοργανώσεων (Euro 2008, Mundial 2010 και Euro 2012). Μία εθνική σκληροτράχηλη όπως αναφέραμε, με χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας αλλά ίσως και με περισσότερο ταλέντο.
Η εθνική Ελλάδος του 2004 λοιπόν ή του 2014; Μάλλον δεν έχει καμία σημασία. Ο Σάντος και οι διεθνείς μας μάλλον ξέρουν καλύτερα. Καλή επιτυχία λοιπόν στα παιδιά ή αλλιώς καλό ταξίδι στο πειρατικό μας...