Αρθρογραφεί ο Χρήστος Δαϊρετζής...
Συμπληρώνεται απόψε ένας χρόνος από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που είχε ως αποτέλεσμα 57 συνάνθρωποι μας να χάσουν την ζωή τους. Πολλοί εξ αυτών νεαροί, φοιτητές έχοντας όλη την ζωή μπροστά τους.
Έναν χρόνο μετά οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων αναζητούν δικαίωση. Η πολιτεία παρουσιάζεται απούσα για άλλη μια φορά σε ένα κοινωνικό έγκλημα. Τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω και τα σπίτια των εκλιπόντων δεν θα γεμίσουν ποτέ ξανά με χαρές και γέλια όσα χρόνια και αν περάσουν.
Βάζω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία σκέψης και αναλογισμού του τι μπορεί να συνέβη πραγματικά εκείνο το βράδυ. Λίγο - πολύ όλοι ξέρουμε, παρότι κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι ζούμε σε μια διαφορετική χώρα πιστεύοντας όλα όσα παρουσιάζονται. Αυτό που συνέβη έναν χρόνο πριν είναι η πλήρης απόδειξη πως ζούμε σε μια χώρα στην οποία ζούμε από θαύμα.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι από εκείνη την νύχτα. Εκείνο το βράδυ ήμουν στην Φιλιππούπολη για προσωπικούς λόγους, βρισκόμενος ελάχιστα μέτρα από την Πυροσβεστική. Πέφτοντας να κοιμηθώ, προφανώς την ώρα του δυστυχήματος άκουσα σειρήνες με το παντζούρι ανοιχτό και ο νους μου συλλογίστηκε κάτι άσχημο. Καθησυχάστηκα, έκανα τον σταυρό μου και κοιμήθηκα. Αυτό που αντίκρισα το πρωί, ανοίγοντας το κινητό μου ήταν μια από τις μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες με την ιστορία να είναι γνωστή.
Τα ματωμένα λόγια και τα δήθεν δάκρυα όλων αυτών των γνωστών - αγνώστων που δήθεν συμπάσχουν με τις οικογένειες ούτε μας έπεισαν αλλά ούτε και θα μας πείσουν. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι η συμβολή μας ώστε να μην θρηνήσουμε ξανά νέους ανθρώπους με τόσο άδικο τρόπο. Είναι η υπέρτατη πράξη τιμής και ύμνου των ψυχών αυτών που τόσο άδικα έφυγαν από την ζωή.
Θα κοιτάξω έναν χρόνο πίσω με βαθιά θλίψη, πόνο και έντονο αίσθημα αδικίας απέναντι σε όλα αυτά τα παιδιά. Βάζω τον εαυτό μου στην θέση τους και ακόμη χειρότερα, βάζω τους οικείους μου στην θέση αυτών των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους. Αιωνία η μνήμη αυτών των παιδιών, ήταν και θα παραμείνουν αδέλφια μας!