Γράφει ο Χρήστος Δαϊρετζής
Υπό κανονικές συνθήκες είχα στον νου μου να μοιραστώ με τους αναγνώστες μας κάποιες ποδοσφαιρικές σκέψεις, τις οποίες κρατάω για αργότερα καθώς με την χώρα να καίγεται το μυαλό μου και η καρδιά μου αρνείται να δει οτιδήποτε άλλο.
Για ακόμη μια φορά κομμάτι της Αττικής φλέγεται ενώ την ίδια ώρα στην γενέτειρά μου Ρόδο -από την οποία και μοιράζομαι μαζί σας το εν λόγω άρθρο- συμβαίνει για πολλοστή φορά το ίδιο. Όλα αυτά και ενώ δεν έχουν καν συμπληρωθεί δυο μήνες από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, ενώ παράλληλα είμαστε σε προεκλογική περίοδο αναφορικά με τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές.
Αυτό που βιώνουμε τις τελευταίες ώρες είναι ένα έργο που έχουμε δει ξανά και ξανά σε επανάληψη. Το συμπέρασμα στα δικά μου μάτια είναι ότι το πάθημα δεν γίνεται μάθημα και ενδεχομένως να είναι στο DNA του Ελληνα αυτή η ψύχωση, του 'Ελληνα πολιτικού, ψηφοφόρου ή μη ψηφοφόρου.
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν μπαίνω στην διαδικασία να ρίξω ευθύνες στον οποιονδήποτε, ούτε καν στους τοπικούς ή κοινοβουλευτικούς άρχοντες του τόπου. Και αυτό γιατί έχω πάψει να πιστεύω σε ένα κράτος μέριμνας που νοιάζεται πραγματικά για τους πολίτες του. Αντιθέτως η μόνη ανησυχία είναι το πολιτικό κόστος στην ευρεία του έννοια, για το οποίο μπορούμε να συζητάμε ώρες ατελείωτες.
Κατά την προσωπική μου γνώμη εκκενώνει όποιος φοβάται. Με τον φόβο να είναι η ύπαρξη έστω και ενός νεκρού. Εκκενώνει επίσης όποιος τα έχει κάνει θάλασσα και δεν έχει μεριμνήσει ούτε για την πρόληψη ούτε για την ορθή αντιμετώπιση ενός φαινομένου που είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Κοντολογίς, είμαστε μόνοι μας. Ειδικά απέναντι στην φύση, όταν ακόμη και όλα τα χρήματα του κόσμου δεν έχουν καμία αξία είμαστε μόνοι μας. Είναι όλα στο χέρι μας, το να μεριμνήσουμε για ξερά χόρτα, να μην παίζουμε με φωτιές και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανεί αποτρεπτικό στην ύπαρξη μιας πυρκαγιάς.
Είναι δε στο χέρι μας μια βοήθεια στον παραδίπλα που καίγεται. Διότι όπως είδαμε πάμπολλες φορές ανεξαρτήτου ονόματος κυβερνώντος κόμματος κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τον μέσο 'Έλληνα πολίτη που παλεύει καθημερινά για τον ίδιο και τους γύρω του.
Όταν οι φωτιές σβήσουν, όταν τα φώτα κλείσουν τότε θα ξεκινήσει ο πραγματικός γολγοθάς γι' αυτούς τους ανθρώπους που θα τους τάξουν και θα ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους για χρόνια. Όπως έγινε τόσες και τόσες φορές με συμπολίτες μας που είδαν την περιουσία τους να καταστρέφεται.