Μια νέα χρονιά με όραμα, φιλοδοξίες και στόχους «ξημερώνει» σε περίπου μια εβδομάδα από σήμερα, μέρα των Χριστουγέννων.
Ο χρόνος που πέρασε αφήνει τη χώρα μας σε δεινή θέση, το ποδόσφαιρό μας έχει παγιωθεί ούτως ή άλλως σε μια κωμικοτραγική κατάσταση, όμως η ΑΕΛ διαφέρει. Διαφέρει διότι η χρονιά που πέρασε για αυτήν ήταν όνειρο ετών, κόπος και ιδρώτας πολλών αθλητών, δημιούργημα πίστης, υπομονής και προσπάθειας.
Η ΑΕΛ κατάφερε μετά από χρόνια να επιστρέψει στα «μεγάλα σαλόνια», στη Σούπερ Λιγκ, εκεί που ανήκει πραγματικά. Από εδώ και πέρα ανασυντάσσεται. Ξανασχεδιάζει και βελτιώνεται, με πρώτιστο μέλημα την επιτυχία και την καταξίωση.
Ο «δρόμος» ωστόσο, πότε δεν είναι εύκολος όταν στοχεύεις ψηλά και τι νόημα θα είχε άλλωστε αν ήταν... Φέτος οι δυσκολίες της χρονιάς μεγαλώνουν, οι απαιτήσεις αυξάνονται, το βάρος γίνεται ανά περιπτώσεις έως και δυσβάσταχτο.
Ένα «βάρος» το οποίο από την αρχή της σεζόν σηκώνουν οι ποδοσφαιριστές των «βυσσινί», με τις εμφανίσεις τους εντός αγωνιστικού χώρου. Μια συνεχής αγωνία για το αποτέλεσμα που συμμερίζεται και ο προπονητής του συλλόγου, σε κάθε αναμέτρηση που δίνει η ομάδα του. Σε κάθε φάση, στο «δοκάρι και μέσα» ή «δοκάρι και έξω» που για τον ίδιο κρίνει την αυριανή μέρα. Τα λόγια του στη συνέντευξη τύπου. Το αν θα «αναγκαστεί» να λογοδοτήσει για το αρνητικό αποτέλεσμα ή να κατευνάσει τον ενθουσιασμό μια νίκης.
Αν αναλογιστούμε τα παιχνίδια της ΑΕΛ μέχρι στιγμής αυτό φαίνεται να συμβαίνει. «Απέραντος» ο ενθουσιασμός στη νίκη (π.χ. Ολυμπιακός), κατήφεια και σκυθρωπότητα απεναντίας στο άτυχο αποτέλεσμα (π.χ. ΑΕΚ, Ατρόμητο). Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και δύσκολα θα αλλάξει... Είναι όμως δίκαιο αυτό για την προσπάθεια που γίνεται φέτος από τους «βυσσινί»;
Είναι δίκαιο για τους ποδοσφαιριστές που με περίσσιο σθένος έφεραν την ομάδα στη Σούπερ Λιγκ και φέτος δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε μεγαλύτερες απαιτήσεις, να δέχονται τόση πίεση και γκρίνια; Είναι δίκαιο να ακούγονται αρνητικά σχόλια για ποδοσφαιριστές που έχουν συμπληρώσει μόλις λίγους μήνες κοντά στην ομάδα; Μάλλον όχι...
Μάλιστα γίνεται εξ'ολοκλήρου άδικο όταν μιλάμε για αρνητικά αποτελέσματα που ήρθαν, όχι λόγω κακής εμφάνισης, αλλά που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην ατυχία. Το «δοκάρι και έξω» καθόρισε εν πολλοίς αρκετά από τα αποτελέσματα της ΑΕΛ. Δεν ήταν καλύτερη ομάδα από τους «βυσσινί» ούτε ο Ηρακλής, ούτε η ΑΕΚ, ούτε ο Παναιτωλικός, ούτε ο Αστέρας Τρίπολης, ούτε ο Ατρόμητος. Έλειπε απλά η τύχη, ίσως και κάποια άλλα στοιχεία που καλείται να βρει η ΑΕΛ.
Ίσως και να τα πρόσθεσε ήδη στο δυναμικό της στο «μεταγραφικό παζάρι». Αυτό θα φανεί το 2017, ευελπιστώντας σε μια χρονιά με λιγότερη γκρίνια και περισσότερη καλοπροαίρετη κριτική. Η οποία θα αποφορτίσει τους παίκτες και θα τους δώσει το δικαίωμα να αγωνιστούν με λιγότερο άγχος. Ας είναι το 2017 λιγότερο «ισοπεδωτικό» επίσης... Δεν αξίζει ούτε η παραμικρή απαξίωση σε μια ομάδα που κατάφερε μόλις να «ορθοποδήσει» και πάλι και έχει υψηλές βλέψεις και όνειρα. Μόνο χειροκρότημα της αξίζει, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στο τέλος της σεζόν.
Επιμέλεια: ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ