ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗ
Σίγουρα η αρχή ήταν επιτυχημένη κόντρα στον Απόλλων Καλαμαριάς! Η ΑΕΛ στην πρεμιέρα των ειδικών συνθηκών στο άδειο Αλκαζάρ λόγω τιμωρίας πήρε σχεδόν άριστα και αυτό πρέπει να το αναφέρουμε και να το τονίσουμε. Μπράβο λοιπόν στην αποτελεσματικότητα που είχε στο παιχνίδι της και άξια στο τέλος πήρε μια νίκη που σίγουρα εκτός από τρεις βαθμούς θα δώσει και μια καλή ψυχολογία, επουλώνοντας τα τραύματα από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Βόλου στο γεμάτο τότε Αλκαζάρ για το κύπελλο.
Ίσως το… άδειο θρυλικό στάδιο να έκανε και καλό στους παίκτες, όσο και αν αυτό ακούγεται κάπως στ΄αυτιά του κόσμου. Θεωρώ πως η πίεση ενός αποτελέσματος ήταν μεγάλη και αυτή ήταν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες. Φάνηκε λοιπόν με το καλημέρα πως για να μπορέσει η ΑΕΛ να φτάσει στον στόχο της θα πρέπει να έχει πολύ υπομονή, κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να έχει και ο κόσμος.
Το τελικό 2-0 υπέρ των «βυσσινί» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, πάντως, 100% δίκαιο, με δεδομένο πως οι παίκτες του Κωνσταντίνου Παναγόπουλου ήταν αυτοί που έψαξαν, καθ' όλη την διάρκεια του ματς, με περισσότερη διάθεση το γκολ, χτυπώντας τελικά δύο φορές στην επανάληψη.
Από την άλλη οι «Πόντιοι» του Θωμά Γράφα, που πριν από μερικές εβδομάδες είχαν εντυπωσιάσει με τη νίκη τους επί του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο, απογοήτευσαν και επιστρέφουν δικαιολογημένα στην Καλαμαριά από τη Λάρισα με άδεια χέρια. Οι φιλοξενούμενοι έπαιξαν όσο μπορούσαν να κρατήσουν το μηδέν και δεν είχαν καμία αντίδραση όταν δέχθηκαν το πρώτο γκολ. Χαρακτηριστικό ήταν πάντως το γεγονός πως όταν έχαναν κάποιες στιγμές τη μπάλα πανικοβάλλονταν και έδειχναν να είναι έξω από τα νερά τους. Μετά την επίτευξη του πρώτου γκολ κατέρρευσαν κυριολεκτικά και γι’ αυτό δέχθηκαν μέσα σε λίγο χρόνο και δεύτερο τέρμα. Είχαν έναν παθητικό ρόλο σε όλο το παιχνίδι και δεν είχαν απαντήσεις μετά το 1-0.
Πάντως δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει αυτή η εικόνα της ομάδας της Καλαμαριάς διότι λίγο – πολύ κάτι αντίστοιχο θα συμβαίνει σε όλα τα παιχνίδια της έδρας. Το… λεωφορείο πίσω και… ταμπούρι! Το θέμα είναι η ΑΕΛ να έχει την υπομονή και την επιμονή να δουλεύει συστηματικά σε αυτά τα ματς για να φτάνει αργά ή γρήγορα στο γκολ που θα ξεκλειδώνει και τις αντίπαλες άμυνες. Η ποιότητα υπάρχει, παίκτες όπως ο Σαρακατσάνος, ο Πινδώνης, ο Νεμπεγλέρας, ο Περίκο ή ο Αναστασάκος ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν, το θέμα είναι να υπάρχει η ηρεμία στην ομάδα όλη τη χρονιά και η μεθοδική δουλειά ώστε το… ταξίδι το επόμενο καλοκαίρι να φτάσει στον προορισμό του, στην Σούπερ Λίγκα!
Τώρα για να επανέλθω στο παιχνίδι με την Καλαμαριά, η ΑΕΛ ήταν αυτή που προσπάθησε περισσότερο μεσοεπιθετικά, κοίταξε από το ξεκίνημα να βάλει την μπάλα κάτω και να απειλήσει πότε με τον κινητικό Τσιλιγκίρη, πότε με τον οργανωτή Περίκο και πότε με τον Βερδού που ήταν η αιχμή του δόρατος στην επίθεση. Δημιουργήθηκαν ευκαιρίες από πλευράς ΑΕΛ, αλλά η αμυντική οργάνωση των φιλοξενούμενων δεν επέτρεψε την ΑΕΛ να σημειώσει κάποιο γκολ.
Στην επανάληψη και στο 64' ήρθε το 1-0. Από ωραία σέντρα του Τσιλιγκίρη ο Περίκο εκμεταλλευόμενος και την άστοχη έξοδο του Βρονταρά δεν δυσκολεύτηκε να ανοίξει το σκορ με κοντινή κεφαλιά. Έντεκα λεπτά αργότερα και την ώρα που η Καλαμαριά έδειχνε να ξυπνάει κάπως (μάλλον ήταν αργά), ήρθε το δεύτερο γκολ από ψύχραιμο τελείωμα του Πινδώνη. Κάπου εκεί πέσανε ουσιαστικά και οι τίτλοι τέλους…
Η συνέχεια είναι πραγματικά ένας μεγάλος γολγοθάς. Ο Παναγόπουλος το ξέρει καλύτερα αυτό και φάνηκε και από τις δηλώσεις του ότι δεν πετάει στα σύννεφα, ξέρει καλά πως αυτό ήταν μόνο η αρχή… Η Β’ Εθνική έχει πολύ δρόμο ακόμη για την ΑΕΛ, στις πρώτες αγωνιστικές θα πρέπει να έχει την ουσία, δηλαδή το γκολ που θα φέρνει τους βαθμούς. Χρόνο με το χρόνο σίγουρα η ομάδα θα παρουσιάζεται και καλύτερη.
Το ταξίδι μόλις άρχισε λοιπόν…