Οι «κόκκινοι διάβολοι» επικράτησαν 2-0 της Αγγλίας στον μικρό τελικό και κατέκτησαν την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Την καλύτερη τους ever, μετά την τέταρτη στη διοργάνωση του 1986.
Το σκορ άνοιξε ο Μενιέ στο 4’ με προβολή ύστερα από γύρισμα του Σαντλί και ο Αζάρ διπλασίασε τα τέρματα των τυπικά γηπεδούχων στο 82’, ύστερα από ωραία αντεπίθεση της ομάδας του Μαρτίνεθ, που ήταν αρκετά ανώτερη συνολικά και θα μπορούσε να «κλειδώσει» νωρίτερα τη νίκη.
Σχεδόν άφαντοι στο πρώτο μέρος οι Βρετανοί, που πίεσαν αρκετά μετά τα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου (δεχόμενοι παράλληλα και αρκετές φάσεις), αλλά στο φινάλε, πήραν αυτό που άξιζαν.
Διαβολεμένο ήταν το Βέλγιο από το ξεκίνημα της αναμέτρησης και γενικότερα στο πρώτο μέρος, παίζοντας απελευθερωμένα και δείχνοντας, ωστόσο, ότι είχε μεγαλύτερη δίψα για κάτι καλύτερο από την τέταρτη θέση. Αυτό ήταν άλλωστε το καλύτερό του πλασάρισμα στη διοργάνωση, το 1986.
Η Αγγλία κινήθηκε με την τακτική που ακολούθησε έως τώρα στο τουρνουά. Κοντά οι γραμμές, καλά οχυρωμένη πίσω, αλλά και με αρκετά παθητικό ρόλο αυτήν τη φορά, παρασυρόμενη από την πίεση του αντιπάλου. Ο ρυθμός θύμισε πολύ ματς Premier League και ούτως ή άλλως, αρκετοί από τους παίκτες, που βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο, αγωνίζονται στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα.
Ωστόσο, ευνόησε πιο πολύ την ομάδα του Μαρτίνεθ, που δεν άργησε να ανταμειφθεί για την υπεροχή της και την… τσαμπουκαλεμένη εκκίνησή της στον αγώνα. Με το γνώριμο της παιχνίδι, τη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, ο Σαντλί βρέθηκε από τα αριστερά και ο Μενιέ, που τυπικά είναι δεξιός μπακ (στην εθνική παίρνει όλη την πλευρά), έκανε ωραία κίνηση χωρίς την μπάλα και με προβολή νίκησε τον Πίκφορντ από την καρδιά της μικρής περιοχής.
Στο ίδιο τέμπο κινήθηκε το Βέλγιο και μετά το τέρμα του παίκτη της Παρί, κυνηγώντας ακόμη ένα. Η προσπάθεια (12’) των Ντε Μπρόινε-Λουκάκου έμεινε ημιτελής λόγω του άσου της Μάν. Σίτι, που είχε μεγάλη ευκαιρία στο 35’ με γυριστό από τη μικρή περιοχή έπειτα από το «τσαφ» του Τίλεμανς. Ενδιάμεσα, η Αγγλία είχε δύο καλές στιγμές για να ισοφαρίσει, χωρίς να το αξίζει βάσει της εικόνας της. Με την κεφαλιά του αμαρκάριστου Λόφτους-Τσικ στο 15’, που δεν ανησύχησε ιδιαίτερα τον Κουρτουά και με το πλασέ του Κέιν (23’) από το ξεκίνημα της μεγάλης περιοχής, που έστειλε την μπάλα λίγο δίπλα από το δεξί δοκάρι του Κουρτουά.
Μπορεί οι ευκαιρίες να δείχνουν ίδιες αριθμητικά πάνω-κάτω, αλλά οι «κόκκινοι διάβολοι» ήταν πολύ ανώτεροι, ήλεγχαν την κατάσταση σχεδόν σε ολόκληρο το πρώτο μέρος, ήταν μια ταχύτητα πάνω και αν δεν έδειχναν φλύαροι σε αρκετές περιπτώσεις θα έφταναν εύκολα στο 2-0 πριν την ανάπαυλα.
Ο Σάουθγκεϊτ έκανε δύο μαζεμένες αλλαγές μετά την ανάπαυλα, βάζοντας Λίγκαρντ και Ράεφορντ, αντί Ρόουζ και Στέρλινγκ. Αναμενόμενο μετά το πρόσωπο (κυρίως επιθετικά) των Βρετανών στο πρώτο μέρος. Το Βέλγιο έριξε ταχύτητα (πατώντας το γκάζι κατά διαστήματα), ίσως και επειδή άρχισε να μειώνεται η… βενζίνη στο ντεπόζιτο και τα «λιοντάρια» που έπαιξαν με μεγαλύτερο… θάρρος σε σχέση με τα πρώτα 45 λεπτά ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικά και λίγο έλειψε να φτάσουν στην ισοφάριση, πιέζοντας αρκετά στο δεύτερο μισό του β’ ημιχρόνου.
Βέλγιο (Μαρτίνεθ): Κουρτουά, Αλντερβάιρελντ, Κομπανί, Βερτόνχεν, Μενιέ, Σαντλί (39' λ.τ. Βερμάελεν), Βίτσελ, Αζάρ, Τίλεμαν (78' Ντεμπελέ), Ντε Μπρόινε, Λουκάκου (61' Μέρτενς).
Αγγλία (Σάουθγκεϊτ): Πίκφορντ, Ρόουζ (46' Λίνγκαρντ), Στόουνς, Μαγκουάιρ, Τρίπιερ, Τζόουνς, Ντελφ, Ντάιερ, Λόφτους-Τσικ (84' Ντέλε Άλι), Κέιν, Στέρλινγκ (46' Ράσφορντ).