ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Σε ένα καφενείο είναι πέντε άτομα. Δεν αλλάζουν κουβέντα. Γυρισμένες πλάτες. Έχουν να μιλήσουν χρόνια. Καιρό η τράπουλα να ανακατευτεί. Τα «έγκλειστα» ζάρια να πάρουν αέρα. Κιθάρες γρατζούνιζαν που και που. Ποτήρια τσούγκριζαν. Ησυχία τώρα...
Ακούγεται μόνο το ρούφηγμα στο φλιτζάνι του ελληνικού ή και κανένα κομπολόι μέσα μέσα. Φανατικοί τύποι με το κόμμα, με την ομάδα, με την ράτσα. Μισαλλοδοξία. Ζήλεια. Μικρόβια. Εισέβαλαν στον «οργανισμό» μας όταν η μέχρι πρότινος ευζωία σε συνάρτηση με την τεχνολογία εξασθένισε το ανοσοποιητικό σύστημα της ελληνική κοινωνίας. Φιλότιμο κόσμο τον «μεταμόρφωσε» σε εγωκεντρικούς και υπερόπτες. Άνθρωποι που χρύσωσαν το «κλουβί» τους και κλείστηκαν μέσα. Λες και κάποιος βάλθηκε να τους χωρίσει…
Ναι, αυτοί που φορούν επιδεικτικά τα άμφια της ενότητας, αλλά από πίσω τους κρύβεται το αντερί που λέγεται «διχασμός». Τακτική. Διαίρει και βασίλευε λένε άλλωστε. Τεχνητή πόλωση. Εσκεμμένος μανιχαϊσμός. Εν ολίγοις, καλοφτιαγμένα διλλήματα. Καλό ή κακό. Μέρα ή νύχτα. Μαύρο ή άσπρο. Δεξιός ή αριστερός. Μπάρτσα ή Ρεάλ. Λάρισα ή Βόλος και πάει λέγοντας...
Γελάτε, αλλά σίγουρα θα θυμάστε όταν σε προεκλογική ομιλία στη Λάρισα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά τη λανθασμένη προσφώνηση "Λαέ του Βόλου" είπε χαρακτηριστικά: «Λαέ του Βόλου, έλα να καμαρώσεις το λαό της Λαρίσης»!
Δικομματισμός. Κυβερνήσεις, εμφύλιοι και απαρχαιωμένα μυαλά «καλλιέργησαν» δυο στρατόπεδα. Δυο κόμματα να κυβερνούν, απλά αλλάζοντας αχυράνθρωπους ή ονόματα. Δυο ομάδες να κυριαρχούν…
Τοιουτοτρόπως, ο έντρομος κοσμάκης στέκεται στη μέση του πουθενά. Στο δίλημμα «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Προσπαθεί να επιλέξει τον πιο ανώδυνο θάνατο. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι συνήθιζαν να λένε ότι «μεταξύ δυο κακών το μη χείρον βέλτιστον». Ακόμη κι αν προσπαθήσει να βρει μια τρίτη εκδοχή, η δύναμη της μάζας θα τον ωθήσει στον απόκρημνο γκρεμό ή στο ορμητικό ρέμα της ανασφάλειας...
Έπεσα τυχαία πάνω στις φοβερές μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι και στο τραγούδι με τίτλο «Αχ βρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ’ αγόρια» που ερμήνευσε ο Βασίλης Αυλωνίτης στην αλησμόνητη ταινία «Φτώχεια λατέρνα φιλότιμο». Γραμμένο για δυο παλικάρια από τον Πειραιά που πλακώνονται για ένα κορίτσι. Τελικά καταλήγουν στο νοσοκομείο κι αυτή σηκώνεται και φεύγει με έναν άλλο μάγκα…
Όπως καταλάβατε, κινδυνεύουμε να μείνουμε μόνοι. Οπότε, εν καιρώ κρίσης, είναι μια ευκαιρία να σκύψουμε το κεφάλι. Να υποχωρήσουμε. Να γκρεμίσουμε τεχνητά τείχη και κονσερτίνες. Με μπροστάρη την νέα γενιά. Που θα μπουκάρει στο καφενείο με τις κιθάρες και τα μπουζούκια και θα σηκώσει αυτά τα πέντε άτομα για χορό. Καιρός είναι…