Αρθρογραφεί ο Χρήστος Δαϊρετζής...
Φίλες και φίλοι της ιστοσελίδας μας αρχικά εύχομαι καλή Σαρακοστή σε όλους, με ημέρες όμορφες, δημιουργικές, ήρεμες, γεμάτες υγεία σε σώμα και πνεύμα. Προσωπική μου άποψη είναι πως για να έχει αξία η περίοδος στην οποία μπήκαμε είναι να γεμίσουμε την καθημερινότητά μας με καλοσύνη, αγάπη και τον νου μας και στην ευτυχία του "διπλανού" μας.
Από εκεί και πέρα, το Σαββατοκύριακο που μας υπήρξε ποδοσφαιρική δράση μόνο στην Α' Κατηγορία - DE TOX και στην Γ' Εθνική. Η εκπρόσωπός μας στην δεύτερη ΑΕ Κιλελέρ πανηγύρισε ένα σπουδαίο διπλό στο γήπεδο της Μεσοποταμίας κόντρα στην Καστορία με 1-0, με τέρμα που πέτυχε ο Θοδωρής Χατζησαββίδης και πλέον βρίσκεται με κάτι παραπάνω από το 1,5 πόδι στην Γ' Εθνική.
Οι γηπεδούχοι έπαιζαν ουσιαστικά το τελευταίο τους "χαρτί" για να μείνουν στην διεκδίκηση των όποιων πιθανοτήτων τους είχαν απομείνει για την παραμονή, ενώ αντίθετα η ΑΕ Κιλελέρ ήθελε το θετικό αποτέλεσμα όντας σαφώς σε καλύτερη τροχιά. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά στην αναμέτρηση ήταν "ηλίου φαεινότερον" πως η Καστοριά μπήκε στο παιχνίδι με διάθεση να οδηγήσει την αναμέτρηση στην δύναμη, στην ένταση και σε αντιαθλητικά μαρκαρίσματα προκειμέμου να πάρει το τρίποντο με κάθε τρόπο είτε το άξιζε είτε όχι, γνωρίζοντας φυσικά πως έχει μια καλύτερη ομάδα απέναντί της.
Το πρώτο μέρος θα ξεχαστεί γρήγορα. Μια νευρική εικόνα από πλευράς ΑΕ Κιλελέρ στο ξεκίνημα και μια αγωνιστική άνοδός της από το 25' - 30' που δεν επέφερε το τέρμα παρά το γεγονός πως οι ποδοσφαιριστές του Κώστα Κατσάρα θα μπορούσαν να προηγηθούν με αποκορύφωμα το δοκάρι με τον Χατζή στο 41', οδήγησαν την αναμέτρηση στην λευκή ισοπαλία στην ανάπαυλα κόντρα σε έναν αντίπαλο που μπορούσε να ακολουθήσει μόνο όσο η αναμέτρηση θα παιζόταν στην δύναμη.
Στο δεύτερο μέρος σημειώθηκαν καταστάσεις που οι άνθρωποι της ΑΕ Κιλελέρ σίγουρα δεν άξιζαν να βιώσουν. Στο 61ο λεπτό ο Διγκόζης είδε σωστά δεύτερη κίτρινη κάρτα για μαρκάρισμα πάνω στον Βαγενά, όπως ορθή ήταν και η δεύτερη κίτρινη στον Γκέγκα για διαμαρτυρία την ίδια στιγμή. Η σύρραξη, η διακοπή για περίπου 25 λεπτά, το γεγονός πως χρειάστηκε η παρουσία της αστυνομίας για να συνχιστεί το ματς, το μένος που ακολούθησε από πλευράς γηπεδούχων προς τους ανθρώπους της ΑΕ Κιλελέρ και το διαιτητικό τρίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εν έτει 2024. Μετά την διακοπή, οι ποδοσφαιριστές του Κώστα Κατσάρα είχαν την ψυχική ηρεμία να παίξουν ποδόσφαιρο, να σκοράρουν ένα τέρμα και να φύγουν νικητές αγωνιστικά και πνευματικά από την Καστοριά.
Mετά το τέρμα του Χατζησαββίδη, η αναμέτρηση διεκόπη εκ νέου με την δεύτερη βοηθό Πολυχρονίδου να δέχεται δυο αντικείμενα και να γλυτώνει από τύχη τα χειρότερα και την αναμέτρηση να λήγει έχοντας περάσει από "χίλια μύρια κύματα". Υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να συζητάμε μόνο για την σπουδαία νίκη μιας ομάδας που καθημερινά ξεπερνάει τον εαυτό της από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο που την απαρτίζει. Δίχως γήπεδο, με έναν Δήμο Κιλελέρ να μην δίνει στην ομάδα το αυτονόητο και αυτό που της αξίζει, με ένα προπονητικό επιτελείο αξιoζήλευτο, με ποδοσφαιριστές που κάνουν το καλύτερο δυνατό και μια διοίκηση σπάνια για την κατηγορία που "ματώνει" καθημερινά και ζει για να βλέπει την ομάδα να προοδεύει με τόση αγάπη και μεράκι.
Αυτά τα οποία έζησαν οι άνθρωποι της ΑΕ Κιλελέρ αλλά και όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο της Μεσοποταμίας είναι τριτοκοσμικά και ανήκουν σε άλλες εποχές. Οι εποχές που οι έδρες έπαιρναν τους αγώνες επειδή έτσι ήθελαν, με βία, τρομοκρατία και τακτικές του... "εδώ είμαστε εμείς και θα κάνουμε ο,τι θέλουμε" ανήκουν στο παρελθόν. Καλό θα είναι κάποιοι σιγά - σιγά να το καταλάβουν για το καλό του ποδοσφαίρου. Προφανώς και τέτοιες δεν αξίζουν σε κανέναν, αλλά ένα παραπάνω σε μια ομάδα όπως η ΑΕ Κιλελέρ που δεν έχει δώσει ίχνος δικαιώματος σε κανέναν για τον παραμικρό λόγο. Ως τρίτος θλίβομαι με τον τρόπο που κάποιοι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σήμερα και φαίνεται πως όταν κάποιος πάει να κάνει την διαφορά με το ήθος του ενοχλεί, αυτό φάνηκε στην Καστοριά τουλάχιστον το Σάββατο.
Επιπλέον, θα ήθελα να εκφράσω τα εύσημά μου κυρίως στους συνεργάτες του Κώστα Κατσάρα ο οποίος παρακολούθησε την αναμέτρηση από την κερκίδα όντας τιμωρημένος. Αρχικά για την νίκη απουσία του έμπειρου τεχνικού και την ανοιχτή επικοινωνία που είχαν μαζί του. Κυρίως όμως για την ψυχραιμία τους και τον τρόπο που κράτησαν συγκεντρωμένους τους ποδοσφαιριστές όταν στον αγωνιστικό χώρο επικρατούσε ένα ανελέητο χάος και είχε μετατραπεί σε ρινγκ. Το δεύτερο είναι τρομερά δύσκολο δεδομένου ότι οι ποδοσφαιριστές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι και όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο και στον αγωνιστκό χώρο μπορούμε να το αντιληφθούμε.
Θα κλείσω λέγοντας πως το ερώτημα είναι ποιου είδους ποδόσφαιρο θέλουμε και η απάντηση είναι ξεκάθαρα στην προσωπική μας βούληση. Θέλουμε ομάδες παραδείγματα όπως η ΑΕ Κιλελέρ ή αναζητούμε αυτό στο οποίο έχουμε βολευτεί; Και όσο ρομαντικό ή ουτοπικό και αν ακούγεται είναι στο "χέρι μας", βέβαια κάθε κατάσταση απαιτεί θυσίες και το ζήτημα είναι κατά πόσο έχουμε διάθεση να προβούμε σ' αυτές.
ΥΓ: Προσωπικά έχω μάθει να γράφω αυτά τα οποία βλέπω, το ίδιο έκανα και τώρα και να είστε σίγουροι πως το ίδιο θα κάνω... σωστά ή λάθος όλοι κρινόμαστε!
ΥΓ2: Ο Σωκράτης Αντωνίου είναι ένα παιδί που βλέποντάς το στο κέντρο της άμυνας δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι μόλις 20(!), με μια λέξη ώριμος. Τον νου μας θα 'ναι κρίμα και άδικο να χαθεί αυτός ο ποδοσφαιριστής!