Η ΑΕΛ έχει οπαδούς όχι μόνο στη Λάρισα αλλά σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, και δημιουργήθηκαν στη «χρυσή» δεκαετία 1980-1990 με την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος και ενός κυπέλλου Ελλάδας, ενώ υπήρχε και η συμμετοχή σε δύο ακόμα τελικούς κυπέλλου. Η ΑΕΛ δεν έπαιρνε μόνο τρόπαια για την τροπαιοθήκη της αλλά έκανε και μια γενιά οπαδών χάρη στο ποδόσφαιρο που έπαιζε και ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό. Και αυτοί δεν ήταν περιστασιακοί αλλά μόνιμοι που το «δέσιμο» με την ομάδα το «μετέφρασαν» και σε συλλεκτικό ενδιαφέρον.
Ένας εξ’ αυτών βρίσκεται στη Δράμα, που εκτός από το γεγονός ότι παρακολουθεί αρκετά παιχνίδια της ομάδας, έχει μια συλλεκτική μανία με τις φανέλες της μετατρέποντας δωμάτιο του σπιτιού του σε... μουσείο.
Και δεν πρόκειται για έναν απλό φίλαθλο αλλά για έναν γνώστη του αθλήματος που υπήρξε ποδοσφαιριστής στη Δόξα Δράμας μέχρι τον προθάλαμο της ανδρικής ομάδας και ακολούθησαν, η Αθηναϊκή Χαρτοποιία, ο Πανδραμαϊκός, το Αρκαδικό, η Ανακάλυψη Αμπελοκήπων, οι Αμπελόκηποι, η Ν. Αμισσός, οι Σιταγροί, ο Εθνικός Σοχού, η Μαυρολεύκη, η Φτελιά, η Ν. Σεβάστεια, ο Κ. Αγρός, τα Κουδούνια.
Στη συνέχεια ακολούθησε προπονητική καριέρα που ξεκίνησε από την Καλλιθέα και συνέχισε σε Κοκκινόγεια, Αμπελάκια, Αρκαδικό, Κουδούνια, Μαυρολεύκη, Αμπελόκηπους, Σιταγρούς και αυτή την περίοδο βρίσκεται πάλι στον Αστέρα Κουδουνίων που αγωνίζεται στη Β’ τοπική κατηγορία και διεκδικεί την άνοδο στην Α’ ΕΠΣ Δράμας. Είναι ιδιωτικός υπάλληλος και ασχολείται με το ποδόσφαιρο.
Το όνομά του Βασίλης Σαρακίδης που δηλώνει ερωτευμένος με την ΑΕΛ. Και προσθέτει…. «ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά». Αυτό δεν προωθούν άλλωστε όλα τα χρόνια οι ταινίες και τα παραμύθια; Και μάλιστα, νιώθουμε ότι αξίζει έστω μία φορά στη ζωή μας να ζήσουμε έναν τέτοιο έρωτα.
Και ο Βασίλης Σαρακίδης το ζει ακόμα λέγοντας: «Ο έρωτας με την πρώτη ματιά διαρκεί για πάντα. Και μένα ο έρωτάς μου με την ΑΕΛ είναι παντοτινός».
*Τι σου άρεσε;
«Το σήμα και το χρώμα αλλά και η ομάδα. Κάθε χρόνο μού έδινε χαρές και όλα τα παιδιά θέλουν να έχουν αθλητικές χαρές. Από πέντε χρονών έγινα ΑΕΛ και μεγάλωνα μαζί της τη δεκαετία 1980-1990 (σ.σ. έχει γεννηθεί το 1975)».
*Στο σχολείο που πήγαινες, άλλος συμμαθητής σου υπήρχε που υποστήριζε την ΑΕΛ;
«Ούτε ένας στη Δράμα που ζω. Άλλοι ήταν ΠΑΟΚ, άλλοι Ολυμπιακός, άλλοι Άρης, εγώ πιστός στην ΑΕΛ. Δεχόμουν μπούλιγκ αλλά δεν πτοήθηκα ποτέ. Όταν έπαιζα από 12 ετών στη Δόξα Δράμας (σ.σ έχοντας συμπαίκτες τον Παρασκευά Άτζα και τον Κυριάκο Τοχούρογλου) πανηγύριζα, και με κοιτούσαν όλοι εντυπωσιασμένοι, τον τίτλο του πρωταθλήματος. Εκείνη τη χρονιά πιστεύω ότι η ΑΕΛ κέρδισε τους περισσότερους φιλάθλους γιατί η ομάδα έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο και πήρε έντιμα τον τίτλο. Νομίζω τον πανηγύρισαν όλοι οι υγιείς φίλαθλοι.
Η αγάπη μου για την ΑΕΛ ήταν τόσο μεγάλη που δεν θα ξεχάσω όταν δεν αγωνίσθηκα σε ένα παιχνίδι εναντίον της τότε που γινόταν το πρωτάθλημα των ερασιτεχνών παικτών των ΠΑΕ. Ξέρετε, εκείνες τις εποχές που αγωνιζόμουν εγώ, ακούγονταν πολλές ιστορίες με τους υποψήφιους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Δεν θα ξεχάσω τον Πέτρο Τσιτσόπουλο… Άλλα χρόνια, άλλες ιστορίες. Η ΑΕΛ πίστευε και αξιοποιούσε ιδανικά τα ταλέντα της».
*Και έγινε διαχρονικός ο έρωτας…
«Ναι, ταξίδεψα σε πολλές πόλεις για να δω την ΑΕΛ και σιγά-σιγά μου μπήκε το μεράκι να βρίσκω τις φανέλες της ομάδας. Κάπου το 2008 βρήκα και έναν άλλο φίλαθλο της ΑΕΛ στη Δράμα και μάλιστα δημιουργήσαμε και πανό για το γήπεδο. Μου έκανε όμως άσχημη εντύπωση ότι μία φορά που παίξαμε στο Αλκαζάρ με τη Ρέικιαβικ με ρώτησε ένας Λαρισαίος γιατί έχουμε κασκόλ και πανό. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη αυτό. Γνώριζα ότι όλη η πόλη ζούσε και κινούταν στον ρυθμό της ομάδας».
*Συνεχίζεις να ακολουθείς την ομάδα;
«Τελευταίο παιχνίδι που είδα την ομάδα ήταν στο Ael Fc Arena, στον εντός έδρας ημιτελικό με την ΑΕΚ. Μετά δεν είδα. Πάντως θα πω κάτι, δεν μου αρέσει που η ομάδα αλλάζει πολλούς παίκτες και έρχονται κάποιοι ξένοι σαν δήθεν ταλέντα από το εξωτερικό και από περίεργες χώρες. Στο τέλος φεύγουν κακήν κακώς. Μακάρι να έρθουν πραγματικά ταλέντα όπως ήταν ο Καραπιάλης, ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας, ο Αλεξούλης, ο Ζιώγας, ο Βαλαώρας, ο Πλίτσης και άλλοι».
*Η συλλογή από φανέλες πώς πάει..
«Ψάχνω τις αυθεντικές φανέλες της ομάδας και είναι δύσκολο να τις βρω όλες. Δεν το κρύβω ότι πολλές βρέθηκαν στην Κρήτη! Μάλιστα υπάρχει συμφωνία για ανταλλαγή, δύο φανέλες του ΟΦΗ με μία της ΑΕΛ. Δεν γνώριζα όταν ξεκίνησα ότι θα υπήρχαν και άλλοι συλλέκτες από φανέλες ομάδων.
Αν μάζευα φανέλες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ θα ήταν πολύ πιο εύκολο αφού υπάρχουν πολλές σε κυκλοφορία, αντίθετα με της ΑΕΛ που είναι πολύ λίγες. Δεν θα ξεχάσω τη βοήθεια που έδωσε ο φροντιστής ο Τσίου αλλά και ο Γιώργος Μανταίος που μου έστειλε τη φανέλα του Αμπουμπακάρι μετά τον τελευταίο αγώνα της ΑΕΛ με τον Ολυμπιακό».
*Πότε υπολογίζεις να ολοκληρώσεις τη συλλογή και πόσο κοστίζει το χόμπι σου;
«Δεν μπορώ να υπολογίσω, γιατί πρέπει να σταθώ τυχερός και να βρίσκω κατόχους από αυτές τις φανέλες. Σίγουρα υπάρχει διάθεση από ορισμένους ακούγοντας τον στόχο μου να μου τις δώσουν δωρεάν, κάποιοι άλλοι ζητάνε ανταλλάγματα και κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το χόμπι. Παντού συμβαίνει αυτό. Να συμπληρώσω ότι έχω και άλλα ενθύμια, όπως το εισιτήριο του τελικού του κυπέλλου Ελλάδας το 2007».
*Και αν ολοκληρώσεις τη συλλογή, πού θα την εκθέσεις;
«Χρειάζεται και ερώτημα; Στη Λάρισα, για να με θυμούνται όλοι…».
Στη Δράμα η ΑΕΛ βρήκε τη χαρά της δημιουργίας και της ανιδιοτελούς αγάπης προς την ομάδα, που ο εραστής της την πληρώνει διανύοντας χιλιομετρικές αποστάσεις και φτιάχνοντας συλλογές… Έφθασε σε σημείο σαν προπονητής να φοράει το μπλουζάκι που είχε ο πρώην τεχνικός της ΑΕΛ και της εθνικής Ουαλίας Κρις Κόουλμαν, ενώ προπονεί τον Δημήτρη Κουσίδη(άλλοτε παίκτης της ΑΕΛ που αγωνίσθηκε επί εποχής Μπατατούδη με Σαλπιγγίδη, Κυριακίδη, στον οποίο είπε: «Μακάρι να έκανα στη ζωή και εγώ αυτό που έκανες εσύ. Δεν μπορείς να καταλάβεις σε τι αποδυτήρια μπήκες…».
Του Σωτ. Κέλλα
Πηγή: Ελευθερία