Ημέρα χαράς, ημέρα γιορτής η σημερινή (17/5) για όλες τις Λαρισαίες και όλους τους Λαρισαίους καθώς το ποδοσφαιρικό καμάρι της πόλης η ΑΕΛ μεγάλωσε κατά ένα χρόνο και είναι πλέον 55 ετών.
Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 55 χρόνια οι διοικήσεις των Τοξότη Λάρισας, Ηρακλή Λάρισας, Άρη Λάρισας, Λαρισαϊκού, Πελασγικού, Δόξας Εμποροϋπαλλήλων και Πανθεσσαλικού ενώθηκαν για το κοινό καλό. Έτσι εγέννετο Αθλητική Ένωσις Λάρισας ή πολύ απλά ΑΕΛ.
Μία ομάδα με τεράστια ιστορία με πολύ βαριά φανέλα, μία ομάδα από τις πλέον ιστορικότερες και μεγαλύτερες της χώρας, σίγουρα η μεγαλύτερη της περιφέρειας, με τρόπαια, επιτυχίες ελληνικές και ευρωπαϊκές, στιγμές χαράς, δόξας, περηφάνιας, αλλά και δύσκολων στιγμών.
Ασφαλώς προμετωπίδα όλων των αναμνήσεων η Πρωτομαγιά του 1988 όταν το βολ-πλανέ του αείμνηστου Γιώργου Μητσιμπόνα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του Ηρακλή και μια ολόκληρη πόλη να παραλληρεί για τους ήρωες της καθώς η ΑΕΛ ήταν και μαθηματικά πρωταθλήτρια Ελλάδος, στο μοναδικό πρωτάθλημα που κατέκτησε ομάδα από την περιφέρεια.
Ακολουθούν τα δύο κύπελλα, το 1985 και το 2007 δύο τρόπαια που επίσης κατέχουν ξεχωριστή θέση στο βάθρο της «Βασίλισσας» του Κάμπου. Το πρώτο απέναντι στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ στις 22 Ιουνίου 1985 με το εμφατικό 4-1, ας μην λησμονούμε ότι ο Δικέφαλος ήταν πρωταθλητής Ελλάδος, αλλά και το δεύτερο με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στις 5 Μαΐου 2007 στο Πανθεσσαλικό με 2-1. Σίγουρα αυτό απέναντι στον ΠΑΟΚ ήταν λίγο πιο ...γλυκό από αυτό απέναντι στο «τριφύλλι», για τον απλούστατο λόγο, ότι ΠΑΝΤΑ το πρώτο είναι και σίγουρα περισσότερο ξεχωριστό.
Η ΑΕΛ όμως έκανε γνωστό το όνομα της και στην Ευρώπη με όχι ένα ούτε δύο, αλλά 27 ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ρεκόρ ασφαλώς μοναδικό και ανεπανάληπτο για επαρχιακή ομάδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις ισοπαλίες με την πανίσχυρη Σαμπντόρια και την επίσης πανίσχυρη Ντιναμό Μόσχας, αμφότερες στο αήττητο Αλκαζάρ, το «2» στην έδρα της Σερβέτ, ή πιο πρόσφατα τον θρίαμβο κόντρα στην Μπλάκμπερν και την συμμετοχή στους ομίλους του τότε κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με αντιπάλους ομάδες μεγαθήρια όπως η Έβερτον και η Ζενίτ που κατέκτησε τον θεσμό στο τέλος.
Σίγουρα σε αυτά τα χρόνια υπάρχουν και άσχημες στιγμές, οι οποίες όσο και να στεναχωρούν οι αναμνήσεις τους δεν ξεχνιούνται από τους Λαρισαίους, για μια ομάδα που πέρασε εκτός από μεγάλες στιγμές και άσχημες. Το σπουδαίο επίτευγμα του 1988 ακολούθησαν μέτριες πορείες στο πρωτάθλημα και οκτώ χρόνια αργότερα η ΑΕΛ αποχαιρετούσε την μεγάλη κατηγορία, με σκοπό να επανέλθει σύντομα. Φευ. Η κατρακύλα συνεχίστηκε και οι «βυσσινί» βρέθηκαν μέχρι την Γ' Εθνική τον Μάιο του 2001. Στα αξιοσημείωτα η ντροπή του 1999 που η ΑΕΛ δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στο Αγρίνιο για παιχνίδι με τον Παναιτωλικό με συνέπεια να μηδενιστεί και να χάσει με 2-0 στα χαρτιά.
Τα δύσκολα συνεχίστηκαν και στη Γ' Εθνική με τον παρολίγον υποβιβασμό στο περιφερειακό πρωτάθλημα το 2003, όμως η ντροπή αποφεύχθηκε έστω και την τελευταία αγωνιστική. Το πάθημα έγινε μάθημα και οι Λαρισαίοι μετά τον παρολίγον εφιάλτη, βρέθηκαν δύο χρόνια μετά να επιστρέφουν στην Α' Εθνική. Δύσκολα χρόνια όμως και με τον πικρό και αναπάντεχο υποβιβασμό του 2011 και αφού η ΑΕΛ δύο χρόνια απέτυχε να επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, το 2013 δήλωσε εθελούσια υποβιβασμό στη Γ' Εθνική προκειμένου να γλιτώσει από το βραχνά των χρεών και σιγά σιγά να ξεχρεώσει και υγιής να επιστρέψει στη κατηγορία των μεγάλων. Εκεί που επέστρεψε το 2016 και τη νέα σεζόν στοχεύει στην Ευρώπη.
Για μια ομάδα σαν την ΑΕΛ πέραν από τις αγωνιστικές δυσκολίες που πέρασε είχε να αντιμετωπίσει και τη μοίρα της σχετικά με τον χαμό ποδοσφαιριστών και ανθρώπων του συλλόγου, είτε απλών φιλάθλων. Η λεγόμενη κατάρα όπως την έχουν αναφέρει οι περισσότεροι. Μητσιμπόνας, Πασσιάς, Ντάους, Κουκουλίτσιος, Μουσιάρης, Μπλιώνας, Μίλος, Λυγούρας, Ντε Νίγκρις και Μπαχράμης, όπως και πολλοί φίλαθλοι βλέπουν πλέον την Αγάπη, τον Έρωτα και την Λατρεία τους, στη γειτονιά των αγγέλων, την «βυσσινή» γειτονιά των αγγέλων.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΗΓΑΝΑΚΟΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗΣ