Μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα η επίδοση του πρωταθλητή στην κωπηλασία Βασίλη Τσανταρλιώτη, αφού κατάφερε να κωπηλατήσει 303.002 χιλιόμετρα σε 24 ώρες χρησιμοποιώντας έναν εξομοιωτή της κωπηλατικής κίνησης (κωπηλατο-εργόμετρο).
Ο πρωτοπόρος βιβλιοπώλης από τη Θεσσαλονίκη είναι ο πρώτος Έλληνας που ολοκληρώνει 24 ώρες κωπηλατώντας σε ένα Concept2 Indoor Rower D PM5.
Το εγχείρημα του τον κατατάσσει πρώτο στην Ελλάδα, δεύτερο παγκοσμίως σε ηλικιακή κατηγορία, ενώ σε γενική κατάταξη τρίτο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μέχρι και τη 10η ώρα ο μέσος όρος του ήταν 2,16,3/500μ, δηλαδή 1,1 δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Παρ'όλη την κόπωση και σωματική εξάντληση, κατάφερε να τερματίσει με μέσο όρο 2,22,5/500μ, δηλαδή 5,1 δευτερόλεπτα πιο αργά από το παγκόσμιο ρεκόρ ενώ καθ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας του κατανάλωσε 17.760 θερμίδες.
Ο Βασίλης Τσανταρλιώτης είναι αθλητής του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης από το 1996 με πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις στην κωπηλασία ενώ έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευση του ως Fitness Instructor κατοχυρώνοντας και εμπλουτίζοντας και ακαδημαϊκά τις γνώσεις του, μία και από την ηλικία των 10 ετών δραστηριοποιείται στον αθλητισμό.
Συναντήσαμε το Βασίλη στον όμορφο χώρο του βιβλιοπωλείου Βιβλιοφόρος όπου και εργάζεται τα τελευταία 10 χρόνια, αφιερώνοντας 10 έως 12 ώρες ημερησίως και μοιράστηκε μαζί μας μερικές από τις πολύ πρόσφατες αναμνήσεις του.
Δύσκολο ή εύκολο το εγχείρημα και πως αποφάσισες να το κάνεις;
«Κάθε άθλημα πιστεύω είναι δύσκολο μιά και η δυσκολία καθορίζεται από τον εκάστοτε στόχο του αθλητή. Προσωπικά, με γοητεύουν ιδιαίτερα οι πολύωρες προσπάθειες που προϋποθέτουν άριστη στρατηγική και όχι τόσο τα αγωνίσματα μικρότερης χρονικής διάρκειας.
Ωστόσο, είχα την τύχη να περάσω και από τέτοια αθλήματα και αναγνωρίζω σε ένα βαθμό τη γοητεία τους. Αυτή η πρόκληση ωρίμασε πρωτίστως στο μυαλό μου, υπολόγισα το χρόνο που θα χρειαστεί ώστε να προετοιμαστώ και προχώρησα στο επόμενο βήμα. Προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας ήταν η ύπαρξη πρωτίστως της ανθρωπιστικής της διάστασης.
Έτσι, επέλεξα τον σύλλογο γυναικών με καρκίνο μαστού Άλμα Ζωής ο οποίος και ανταποκρίθηκε άμεσα. Απόλυτα απαραίτητη ήταν επίσης και η στήριξη της διοίκησης του Mediterranean Cosmos, η οποία αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή την ιδέα κι έτσι καταλήξαμε στην ημερομηνία, τον προγραμματισμό και την υλοποίηση της εκδήλωσης».
Πως ήταν οι μοναχικές ώρες του βραδιού;
«Δεν υπήρξε μοναχική ώρα καθ όλο το εικοσιτετράωρο. Ένιωθα πάντα τη στήριξη των αγαπημένων μου ανθρώπων, τις φωνές τους να ηχούν στα αυτιά μου καθώς επίσης με συνόδευε κάθε στιγμή η ανάμνηση του ήχου των βημάτων του Γιάννη Κούρου και αυτή της κραυγής του Πύρρου "φορτωμένος" με τα κιλά στο στέρνο του, έτοιμος να ανεβάσει στα ουράνια μαζί με τη μπάρα και όλους τους Έλληνες. Δεν υπήρξα ποτέ μόνος...»
Τι είδους προπόνηση έκανες;
«Η προσέγγιση μου ότι αφορά το προπονητικό πρόγραμμα είναι σχετικά απλή. Σε γενικές γραμμές περίπου μιάμιση ώρα την ημέρα και προς το τέλος της εβδομάδας που συνήθως έχω περισσότερο χρόνο, γύρω στις δυό με τρείς ώρες. Άλλωστε για να ολοκληρώσει κανείς παρόμοια με αυτή πρόκληση, όση και ο,τι προπόνηση κι αν κάνει καλώς ή κακώς, δεν αρκεί.
Η δοκιμασία είναι περισσότερο ψυχοπνευματική και όχι σωματική, καθώς ο πόνος θα έρθει όπως και να χει. Σημασία από εκείνη τη στιγμή και έπειτα έχει το πόσο είσαι σε θέση να κάνεις την υπέρβαση».
Η εξωτερική βοήθεια των φίλων σου ήταν σημαντική;
«Η "εξωτερική" βοήθεια ήταν καθοριστική. Αυτή και κάθε άλλη παρόμοια επιτυχία πιστεύω είναι πολυπαραγοντική και δεν οφείλεται στο ότι απλά ο εκάστοτε αθλητής άντεξε καθηλωμένος εικοσιτέσσερις ώρες επάνω στο εργόμετρο. Ένας τέτοιος αγώνας ξεκινά εβδομάδες πριν και πιθανώς να "δουλεύεις" για αυτόν μήνες, μαζί με αυτούς που πραγματικά πιστεύουν και τροφοδοτούν το όνειρο σου. Η στιγμές του αγώνα είναι η επιβράβευση των κόπων και η ανάμνηση του, η έμπνευση σου για το μέλλον».
Πως διαχειρίστηκες τους πόνους κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας σου;
«Αν έλεγα πως δεν υπήρξαν πόνοι θα ήταν ψέμα. Υπήρξαν φυσικά, έπειτα από κάποια στιγμή οι οποίοι όπως είναι λογικό ολοένα και δυσχέραιναν το έργο μας. Ήμουν έτοιμος βέβαια να το αντιμετωπίσω σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, άρα απλώς το περίμενα χωρίς ίχνος φόβου.
Σαφέστατα σε αυτό συνετέλεσε πολύ και η στήριξη όχι μόνο των ανθρώπων μου που ήταν στην εσωτερική πλευρά του ξύλινου φράχτη, αλλά και αυτών που με συγκίνηση συνειδητοποιούσα πως είτε έτυχε να βρίσκονται στο Mediterranean Cosmos τη δεδομένη στιγμή, είτε έφταναν από γειτονικές πόλεις μόνο για να παρακολουθήσουν όρθιοι επί ώρες την προσπάθεια μας. Ήταν συγκλονιστικό και τους είμαι ευγνώμων»!
Τι σκέψεις έκανες για 24 ώρες;
«Οι σκέψεις που έκανα στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου συνήθως αφορούσαν την εξέλιξη της προσπάθειας μου, την εφαρμογή της τακτικής, καθώς επίσης τη συγκέντρωση στην τεχνική μου. Ίσως φαίνονται πολλές οι ώρες για να ασχολείται κανείς με τα παραπάνω για ένα τόσο μεγάλο διάστημα, ωστόσο σίγουρα και πάλι πάντα κάτι διαφεύγει.
Επίσης, απρογραμμάτιστες και απολύτως αναζωογονητικές ήταν σίγουρα οι αυθόρμητες σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννιόντουσαν από τα χαμόγελα και την παρότρυνση του κοινού».
Ποια η διαφορά του εργόμετρου από τη βάρκα;
«Η βασικότερη διαφορά της προπόνησης σε εργόμετρο με την προπόνηση σε βάρκα είναι η εφαρμογή της τεχνικής στα κουπιά και κα επέκταση της διατήρησης ταχύτητας του σκάφους, που είναι και το σημαντικότερο άλλωστε στο φυσικό περιβάλλον του κωπηλάτη.
Στο εργόμετρο γίνεται ίσως λιγότερο ενδιαφέρουσα μια προπόνηση, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί απαράλλαχτο μέσο μετρήσεων και δοκιμασιών καθότι καταμετρά ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά του κωπηλάτη στη διάρκεια της προπόνησης του.
Γενικότερα, είναι ένα άριστο μέσο βελτίωσης της φυσικής κατάστασης του ανθρώπινου σώματος, δίχως έντονες καταπονήσεις στις αρθρώσεις, γυμνάζοντας άρτια το καρδιοαναπνευστικό σύστημα».
Τι λένε οι συναθλητές σου κωπηλάτες;
«Συναθλητές, φίλοι, παλιοί και νέοι, εκδηλώνουν τη συγκίνηση, τη χαρά και το θαυμασμό τους για αυτή την προσπάθεια, εκφράζοντας συνήθως τις ίδιες απορίες: Δε κοιμήθηκες; Δίχως WC; Δίχως φαγητό; Πως άντεξαν τα πόδια σου;
Δεδομένο είναι πως στο βωμό της επιτυχίας θυσιάζεις ακόμη και κάποιες βασικές ανάγκες, πόσο μάλλον ανέσεις. Έτσι λοιπόν, ήμουν ήδη έτοιμος για τις παραπάνω στερήσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό με σκοπό να παραμείνω όσο γίνεται πιό συγκεντρωμένος στο στόχο, αποφεύγοντας άσκοπες καθυστερήσεις».
Τι σημαίνει για σένα αυτή πρωτιά;
«Πρωτιά ο,τι αφορά τη χώρα μας, ναι. Είναι πιστεύω σημαντική η εισαγωγή της Ελλάδας στον πίνακα των 31 αθλητών ανά τον κόσμο στη μεγάλη ιστορία της παγκόσμια κωπηλασίας που κατάφεραν και ολοκλήρωσαν ένα συνεχόμενο εικοσιτετράωρο κωπηλασίας κλειστού χώρου.
Η επιτυχία σημειώθηκε από όλους τους Έλληνες που ήταν εκεί αλλά και αυτών που με στήριξαν με τη σκέψη τους. Ανήκει σε όλους, δεν είναι μόνο δική μου.
Τους ευχαριστώ για μία ακόμη φορά και θα το κάνω με κάθε ευκαιρία. Με την ευκαιρία που μου παρουσιάζεται μέσω της ιστοσελίδα σας θα ήθελα να απευθύνω τις θερμότατες ευχαριστίες μου στον πολύ καλό μου φίλο, συναθλητή και Παγκόσμιο πρωταθλητή στην κωπηλασία Παύλο Γαβριηλίδη για την πολύτιμη εικοσιτετράωρη στήριξη και όχι μόνο.
Τους Ολυμπιονίκες Πύρρο Δήμα, Νίκο Σκιαθήτη, Αλεξάνδρα Τσιάβου, Χριστίνα Γιαζιτζίδου, Γιάννη Τσίλη, Παγκόσμιους πρωταθλητές Απόστολο Γκουντούλα και Νίκο Γκουντούλα που τίμησαν με την παρουσία τους το εγχείρημα. Στον άνθρωπο που ζεί σε πρώτο χρόνο και με στηρίζει δυνητικά στις εύκολες αλλά κυρίως τις δύσκολες στιγμές, στην αγαπημένη οικογένεια μου, τον Αλέξανδρο Αλεξιάδη, καθώς βέβαια και στο Mediterranean Cosmos, Zoo radio, sportsfeed.gr, Resque Training International, Kikilis Spondylotherapy, Liakopoulos Reflexology, The Lab Fitness, Anthrax Machines, Κώστα Καλογερόπουλο, Γκάρο Χανικιάν, Κάρμεν Βαχεβνουνή, Κυριάκο και Μάνο Κωνσταντίνου για την άψογη συνεργασία και τους».
πηγή: thousandnews.gr