Μόνο τις καλές αναμνήσεις κρατάει από την ΑΕΛ, ο πρώην ποδοσφαιριστής της και νυν των Τρικάλων, Μανώλης Νικολακάκης, που μίλησε για τις καλές στιγμές στον κάμπο, αυτές άλλωστε είναι οι μόνες που κρατάει όπως τονίζει στο gazzetta. Αναλυτικά ο Μανώλης Νικολακάκης:
«Όλα ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς, καταφέραμε να αποκτήσουμε μεγάλη δυναμική, με τον κόσμο στο πλευρό μας. Μετά από χρόνια δεν υπήρχαν κόντρες ανάμεσα στους οπαδούς και την διοίκηση και έτσι υπήρχε καλό κλίμα, ενώ και στα αποδυτήρια ίσχυε το ίδιο, με την παρουσία του κ. Ντόστανιτς να είναι καθοριστική. Όλοι νομίζω από την μεριά μας βοηθήσαμε, δε θέλω να αδικώ κανέναν, ακόμα και σε κάποια στραβά αποτελέσματα, κρατήσαμε την ομάδα όρθια. Στο προσωπικό κομμάτι, τώρα, είναι κομβική χρονιά για την καριέρα μου, η καλύτερη σεζόν από όταν ξεκίνησα την καριέρα μου. Έζησα πολύ έντονες καταστάσεις, με τους οπαδούς της ομάδας που την λατρεύουν».
Θες να περιγράψεις όλο αυτό; «Δεν περιγράφεται. Αν δε το ζήσεις δε μπορείς να το καταλάβεις, αν δε φορέσεις αυτή τη φανέλα, αν δε ζήσεις σε αυτή την πόλη. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, δε θα ξεχάσω ποτέ τον κόσμο της ΑΕΛ, με βοήθησαν να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου και να αποκτήσω συναισθήματα για αυτούς».
Η δυναμική αυτή, όμως, φέρνει και πίεση. Μήπως δεν έχει πάντα θετικά αποτελέσματα όλο αυτό; «Σίγουρα υπάρχει πίεση, αλλά έτσι είναι αυτό το επάγγελμα, ειδικά στις μεγάλες ομάδες. Ευτυχώς, το διαχειριστήκαμε όλοι μας καλά, αντέξαμε στις δύσκολες στιγμές και δείξαμε πως έχουμε την… κράση που απαιτείται. Ομάδες μεγάλες, όπως η ΑΕΛ, χρειάζονται παίκτες που αντέχουν την πίεση και την βλέπουν σαν κίνητρο, αν δεν αντέχεις, δε κάνεις για τέτοιους συλλόγους με δυναμική. Και ο κόσμος το εκτιμά ατό, εμένα με αγκάλιασαν όλοι τους και με έκαναν να νιώσω… παιδί τους».
Η αρχή της σεζόν σε βρήκε βασικό, ο κόσμος σε… γούσταρε, έπαιζες, αλλά ξαφνικά βρέθηκες εκτός ομάδας… «Συμβαίνουν αυτά σε κάποιες ομάδες. Εγώ έχω καθαρή την συνείδησή μου, έδινα και την ψυχή μου για την ΑΕΛ, αλλά κάπου στράβωσε. Το που και γιατί, νομίζω δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε, παρά την πικρία που μένει σε εμένα. Αυτό που θέλω, μόνο, να πω, είναι πως έχω καθαρή την συνείδησή μου και ότι αν είχα κάνει κάτι να… φοβάμαι, θα είχα φύγει τον Γενάρη από την ομάδα. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες, που ανήκουν στο παρελθόν, το θέμα είναι πως η ομάδα τα κατάφερε και χωρίς εμένα, γιατί, τόσο γενικά, όσο και ειδικά ομάδες με τη δυναμική της ΑΕΛ. Εγώ όταν υπέγραφα για δύο χρόνια, ήθελε, όχι μόνο να εξαντλήσω το συμβόλαιό μου, αλλά να μείνω και πολύ περισσότερο. Δεν πήγαν όπως τα σχεδίαζα, έτσι είναι η ζωή, όμως παρά την πικρία, κρατάω μόνο τα θετικά».
Την αλλαγή του προπονητή πως τη ζήσατε; «Δεν το περιμέναμε, ο Ντόστανιτς είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, σπάνια συναντάς τέτοιους στο ποδόσφαιρο και ειδικά στο Ελληνικό. Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τον νέο μας προπονητή να μπει στο κλίμα και να του κάνουμε ευκολότερο το έργο, γιατί δεν υπήρχε χρόνος. Είχαμε πέσει στην 3η θέση, είχαμε το ντέρμπι με τον Απόλλωνα που ήταν… μονόδρομος, αλλά όλα πήγαν καλά. Πήραμε το παιχνίδι, κάναμε ένα καλό σερί και όλα επανήλθαν στην κανονική τους ροή, με την ΑΕΛ να κατακτά το πρωτάθλημα. Όπως της αξίζει… Ζήσαμε μεγάλες στιγμές, το πανηγυρίσαμε στην φιέστα, ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές. Ήμουν τυχερός που το έζησα αυτό, ο κόσμος της Λάρισας έχει συνηθίσει σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, όμως για εμένα ήταν κάτι τρομερό».
Αν μπορούσαμε να απομονώσουμε κάποιες στιγμές, κάποιες αναμνήσεις από την χρονιά, ποιες θα ήταν αυτές; «Είναι πολλές, αλλά αν ξεχώριζα κάποια θα ήταν η πρώτη προπόνηση στο «Arena», που είχε κόσμο που στις προηγούμενες ομάδες μας δε μαζεύαμε καλά καλά σε παιχνίδια. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα που έχω έρθει και πως πρέπει να δώσω το 101%. Από εκεί και πέρα, θα θυμάμαι το κλίμα πριν το ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου και πόσο πολύ το περίμενε όλη η πόλη, θα θυμάμαι το χειροκρότημα όταν έγινα αλλαγή, είναι πολλά… Αυτά είναι μερικά, μόνο, όλα ήταν μαγικά»!