17 Μαΐου 1964, Δημοτικό Ωδείο Λάρισας. Ακριβώς πριν 52 χρόνια σαν σήμερα. Ο τοκετός ήταν επώδυνος και πολύχρονος. Από το 1958 είχε ριχτεί ο σπόρος από τον Νίκο Ράπτη. Οι αναστολές αμέτρητες, ο στείρος οπαδισμός της γειτονιάς, αξεπέραστος. Τελικά οι μπροστάρηδες της συγχώνευσης δικαιώθηκαν. Η συντριπτική πλειοψηφία "ευλόγησε" το εγχείρημα και ετέχθη η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ. Η μετέπειτα "Βασίλισσα του Κάμπου". Η χιλιοτραγουδισμένη "βυσσινί αρμάδα" που ήταν γραφτό να κάνει περήφανους χιλιάδες πληβείους του ελληνικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου.
Μεγάλη, λαμπερή, ιστορική, σταθμός ζωής δεκάδων γενεών, η σημερινή μέρα. Η αγαπημένη μας ομάδα συμπληρώνει 52 χρόνια ζωής. Χαρές, λύπες, θρίαμβοι, δάκρυα, ανείπωτη ευτυχία αλλά και αίμα. Ολόχρυσα επιτεύγματα, αλλά και πίκρες που δεν άρμοζαν στον ήρωα βυσσινί λαό. Η κορυφή όμως κατακτήθηκε. Και θα ξαναγίνει δική μας. Είναι το πεπρωμένο της "Βασίλισσας του Κάμπου" αυτό, μα ταυτόχρονα και υπόσχεση ολονών μας προς τους 7 γεννήτορες αυτής της θρυλικής αρμάδας, τους τότε μπροστάρηδες του Ηρακλή, του Λαρισαϊκού, του 'Αρη, του Τοξότη, του Πελασγικού, του Πανθεσσαλικού, της Δόξας, αλλά και της ΕΠΣΝΛ. Θα συνεχίσουμε στα χνάρια τους με οδηγό τα οράματά τους. Θα ξαναγκρεμίσουμε το κατεστημένο, θα ξαναπατήσουμε στην πιο ψηλή κορυφή και μαζί με όλη την αγνή ποδοσφαιρική Ελλάδα, θα νιώσουμε και πάλι την ανατριχίλα της καθολικής παραδοχής, "' 'Αρατε πύλας"!!!
Χθες το απόγευμα η αγαπημένη μας ομάδα έκανε ένα σημαντικό βήμα. Επανήλθε εκεί που ανήκει. Σήμερα γιορτάζουμε τα 52α γενέθλιά της. Σβήνουμε λοιπόν για λογαριασμό της 52 κεράκια και ταυτόχρονα ανάβουμε μία δάδα! Τη δάδα της ελπίδας για ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο στην πολύπαθη πστρίδα μας, τη δάδα της αγωνιστικότητας, της διαρκούς και τίμιας προσπάθειας, τη δάδα του σεβασμού στον έντιμο αντίπαλο, ιερές παρακαταθήκες εκείνων που στις 17 Μαΐου 1964 μας παρέδοσαν το ...βασιλικό βρέφος, με τον απαράβατο όρο να μην αποχωριστεί το στέμμα της ποτέ.
ΧΡΟΝΙΑ σου ΠΟΛΛΑ αγαπημένη μας Α.Ε.Λ.!
ΧΡΟΝΙΑ σου ΠΟΛΛΑ δεύτερέ μας εαυτέ!