ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Άσχημα νέα. Η αγκράφα προχώρησε κι άλλο. Στην επόμενη τρύπα. Κι αυτή η ζώνη ολοένα και με τυλίγει, κοντεύει να με πνίξει. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο λιτοδίαιτο πρόγραμμα. Από το άγχος είναι…
Πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο που περιγράφει τις δυσκολίες του ΄80 σε μια κοινωνία με χειραγωγημένη δικαιοσύνη, απεργίες, εργασιακό χάος. Με την γυναίκα και τον άνδρα να επικοινωνούν με ραβασάκια στο συρτάρι του δωματίου. Τίποτα διαφορετικό από σήμερα…
Πίεση κι ανασφάλεια παντού. Τίποτα δεν κάναμε σωστά. Χειρότερα δε γίνεται. Χειροκροτήσαμε ψεύτες και φιλήσαμε προδότες. Αυτοί με την σειρά τους μας «φύτεψαν» τον δόλο. Μας έκαναν οσφυοκάμπτες. Και τώρα μας μακραίνουν την αλυσίδα και νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι…
Greece. Από το λατινικό Graecus. Έτσι μας αποκαλούσαν υποτιμητικά οι Ρωμαίοι. Γραικός από το γραικύλος που σημαίνει δουλοπρεπής. Έλληνες, ανήσυχα πνεύματα. Πολεμοχαρής φυλή. Θέση-φιλέτο στον χάρτη. Συμφέροντα. Μπαρούτι. Ταλαιπωρίες…
Πολλές οικονομικές και πολιτισμικές κρίσεις. Βασικό «όπλο» ομόνοια και αλληλεγγύη. Κοσμάκης με αξιοπρέπεια. Οικογένειες με αρχές και άνθρωποι με μπαλωμένα βρακιά και με διασκέδαση τον αρκουδιάρη…
Τουρκοκρατία, πόλεμοι, μεταναστεύσεις νόθεψαν το ελληνικό στοιχείο. Χάθηκε η ταυτότητα. Οι Έλληνες έχουν μπασταρδευτεί και το αμάλγαμα απέτυχε. Όπως ορθά έλεγε κι ο Εμμανουήλ Ροΐδης «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».
Εξανεμίστηκε το αθλητικό πνεύμα, εξαπατήθηκε το δίκαιο, εξαλείφθηκε η αγάπη. Ο παππούς μας, μας αποχαιρετά τίμια και αφήνει πίσω τους μακράν χειρότερους Έλληνες που ήρθαν στο λίκνο του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Το παιδί του, που κατασπάραξε ασυνείδητα ότι βρήκε στο διάβα του. Το εγγόνι του, σε ένα νήδυμο ύπνο περιμένοντας ανάπτυξη. Το δισέγγονό του, να κλοτσάει. Όχι, δεν θέλει να βγει. Αντιθέτως, σιχτιρίζει τον έξω κόσμο. Θέλει να γυρίσει πίσω. Σε εκείνη την δροσερή καλοκαιρινή βραδιά. Να πετάξει στην άμμο και να πάει στη θάλασσα. Να μείνει εκεί για πάντα…
Από την άλλη, ναι μεν το φτωχικό μας απ’ έξω μοιάζει ερειπωμένο και οι οικοδεσπότες τέρατα σωστά, αλλά σαν μπεις μέσα σε πιάνει ρίγος βλέποντας ένα μικρό ομοίωμα του Σοφοκλή πάνω στο τζάκι, την φωτογραφία στην σερβάντα με τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, τον σελιδοδείκτη του βιβλίου που ζεσταίνεται δίπλα στην φωτιά να έχει καρφωθεί στο κεφάλαιο «Το έπος του ‘41» και κάτω στο χαλί σε ένα αυτοκόλλητο να δεσπόζει η φιγούρα του Εουσέμπιο λυπημένη δίπλα στον πανευτυχή Ζαγοράκη…
Πάντως, μη γελιόμαστε, το τρένο εκτροχιάστηκε και κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό στο βουνό. Οι οδηγοί δεν γλιτώνουν. Τα μεσαία βαγόνια θα έχουν πολλά θύματα και τα τελευταία πολλούς τραυματίες…
Κι ο Σωκράτης σκεφτικός μας κοιτάζει και απορεί με τα «εγγόνια» του. Παίζοντας την κιθάρα του που τόσο προσπαθούσε να μάθει στα γεράματα. Γρατζουνώντας τις χορδές μας σιγοψιθυρίζει «Κρείττον οψιμαθή είναι ή αμαθή» δηλαδή ότι καλύτερα να μάθεις κάτι αργά, παρά να μην το μάθεις ποτέ. Μήπως και βρούμε φιλότιμο και σηκώσουμε ανάστημα. Ποτέ δεν είναι αργά…
Θα σας πω κι ένα μυστικό. Η ζώνη δεν είχε άλλες τρύπες και για να μην την πετάξω έκανα ακόμη μια…