ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Σωροί από μελάνι, τόνοι μακιγιάζ, κάσκες και μικρόφωνα. Απώτερος σκοπός η ενημέρωση του έντρομου ελληνικού κοινού για την οικονομική κρίση. Οικογενειάρχες και ηλικιωμένοι, τρομοκρατημένοι. Νέοι είτε ενοχλημένοι, είτε αδιάφοροι. Ανήλικοι με αμερικανικές τάσεις. Προφανώς, ένα… κοπάδι φύρδην μίγδην.
Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους… λύκους που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Μια αγέλη που αναπαύεται, προς το παρόν, στις δάφνες της.
Κουραφέξαλα. Ναι μεν τα νοικοκυριά βιώνουν μια ύφεση, αλλά η κρίση είναι ανθρωπιστική. Μια κρίση συνειδήσεων και, αν μη τι άλλο, μια κρίση ηθικών αξιών. Μια κοινωνία κτηνώδης, με χωλή παιδεία, δίχως ίχνος κουλτούρας. Με ανίκανες ηγεσίες και πολιτικές. Κι όλα αυτά μαζί, μας οδηγούν στον χορό του Ζαλόγγου…
Ανέκαθεν, αυτή η μικρή κουκίδα του πλανήτη ήθελε καθοδηγητές. Από βασιλεία, δικτατορία και μεταπολίτευση ένα είναι το συμπέρασμα. Η γριά Λένγκω αδύνατον να πορευτεί χωρίς μπροστάρη…
Κι επειδή το ποδόσφαιρο είναι καθρέπτης ενός λαού, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στην Ελλάδα αγαπήθηκε την δεκαετία του΄70 όταν δέσποζαν μεγάλα ονόματα παραγόντων. Αναμφισβήτητα υπήρχαν καλές ομάδες, αλλά οι Νίκος Γουλανδρής, Λουκάς Μπάρλος, Απόστολος Νικολαΐδης «κινούσαν τα νήματα» τότε. Ακολούθησαν Βραδινογιάννης, Κοσκοτάς, Κόκκαλης, Ψωμιάδης μετά και το ποδόσφαιρο έγινε λατρεία...
Μην γελιέστε, ποτέ οι Έλληνες δεν αγάπησαν το ποδόσφαιρο. Πάντα τους άρεσε η σπέκουλα, το παρασκήνιο. Να νικά η ομάδα, αλλιώς η ήττα να έχει φυσικό αυτουργό τον διαιτητή. Να παίρνει το πρωτάθλημα, αλλιώς η αποτυχία να «καρπώνεται» στον προπονητή.
Αναπόφευκτα, οι… λύκοι είναι κομμάτι της ζωής μας. Τελευταία, όμως είναι ξεδιάντροποι, είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Ένα χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που ταυτόχρονα ενστερνίζεται κακούς ηγέτες. Η ολομέλεια της Βουλής δεν διαφέρει σε τίποτα από forum οργανωμένων οπαδών. Ουδείς πείθει, ουδείς εμπνέει και το πέπλο της οργής έχει σκεπάσει άπαντες…
Παρεμπιπτόντως, ο Γαλλορουμάνος φιλόσοφος, Εμίλ Σιοράν είπε: «Ο λόγος που ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον είναι ότι είμαστε όλοι απατεώνες». Σαφώς, όχι όλοι, αλλά όσο υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας τότε το «μικρόβιο» θα εξαπλώνεται και στους υγιείς οργανισμούς, κατατροπώνοντας τα ισχυρά αντισώματα…
Last but not least, η μνημειώδη ατάκα του Αλέν Ντελόν, στο κινηματογραφικό αριστούργημα «Γατόπαρδος» του Λουκίνο Bισκόντι, που λέει ότι «τα πράγματα πρέπει ν' αλλάξουν για να μείνουν ίδια», αλλά θα την παραφράσω «τα πρόσωπα πρέπει ν' αλλάξουν για να μείνουν ίδια».