ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Σεπτέμβρης μήνας κι ακόμη στα στενά λες κι ακούγονται οι ιαχές του κόσμου, οι αγκαλιές λες κι έχουν πατικωθεί στους τοίχους της πόλης και τα πανηγύρια στα καφενεία πουθενά να κοπάσουν. Πρωτομαγιά ήταν άλλωστε τότε που όλοι βγήκαν στους δρόμους. Πρωτάθλημα ήταν αυτό. Εδώ, να ακόμα, και σήμερα το συζητάνε. Δε ξεχνιέται εύκολα…
Έτσι πέρασε το καλοκαίρι. Μέχρι που μετά από περίπου τέσσερις μήνες έρχονται οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Σαν σήμερα, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1988, η πρωταθλήτρια Ελλάδος φιλοξενεί την ελβετική Ξαμάξ. Η παρθενική εμφάνιση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών είναι γεγονός. Το ρολόι έδειχνε οκτώ παρά δέκα όταν στο κατάμεστο Αλκαζάρ οι παίκτες του Ταμπόρσκι επικράτησαν με 2-1 χάρη στα τέρματα του Ζιώγα και του Μητσιμπόνα. Έγινε το πρώτο βήμα για τον β’ γύρο, τους αντίστοιχους… εκατομμυριούχους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ…
Τοιουτοτρόπως, η φουρνιά των Καραπιάλη, Γκαλίτσιου, Βαλαώρα, Μητσιμπόνα (αποκλείστηκαν στον επαναληπτικό) παρά τις εγχώριες επιτυχίες, πρόσθεσαν κι ένα ευρωπαϊκό επίτευγμα στο παλμαρέ του συλλόγου...
Παρεμπιπτόντως, θα περάσουν πολλά χρόνια για να… φυσήξει στον κάμπο ευρωπαϊκός άνεμος, ώσπου η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 2007 θα υποχρεώσει την ομάδα του Δώνη σε προκριματικά για τους ομίλους του ΟΥΕΦΑ. Εκεί, θα αντιμετωπίσουν την αγγλική Μπλάκμπερν του Μαρκ Χιούζ. Εξοντώνεται, όμως, από την παρέα του Νταμπίζα και του Κλέιτον. Εν συνεχεία, στο Πανθεσσαλικό Στάδιο θα γίνει μια πραγματική παρέλαση αστέρων. Ικανοποιητικές εμφανίσεις, παρά την διαφορά δυναμικότητας. Στον όμιλο βρίσκεται η Έβερτον επί Μόγιες, η Αλκμάαρ επί Φαν Χάαλ, η Νυρεμβέργη του Χαριστέα και η υπερδύναμη Ζενίτ που θα κατακτήσει τη διοργάνωση…
Ως επί το πλείστον, πρόκειται για μια ιστορική ημέρα που φέρνει στην επιφάνεια το μέγεθος της ΑΕΛ στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Ανεξαρτήτως, τα τρόπαιά της έχει να καυχιέται και ημέρες δόξας εκτός συνόρων. Πάση θυσία μια ομάδα ακόμη κι αν βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος δεν πρέπει να ξεχνάει τα πεπραγμένα της. Το παρελθόν είναι δάσκαλος του παρόντος και οδηγός του μέλλοντος…
Ενός δυσοίωνου μέλλοντος, για την ομάδα, την πόλη, την χώρα, με μοναδική διέξοδος τις αποτυπωμένες στο μυαλό ιαχές, τους τοίχους με τα σφιχταγκαλιάσματα, τις χαρές. Ονειρευόμαστε τις στιγμές, είτε προετοιμαζόμαστε για τις επόμενες. Τουλάχιστον τα όνειρα δεν φορολογούνται…