Ανοικτό το ενδεχόμενο να αγωνιστεί και την επόμενη χρονιά στον Παναθηναϊκό άφησε η Ξανθή Μυλωνά, η οποία εμφανίστηκε αισιόδοξη όσον αφορά την παραμονή της ομάδας στην στην Α1 γυναικών. Η Λαρισαία αθλήτρια του Παναθηναϊκού θυμήθηκε τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, επέλεξε ως καλύτερη συμπαίκτριά της την Ρούξι Ντουμιτρέσκου ενώ αναφέρθηκε και στο πλούσιο ταλέντο της Βασιλαντωνάκη.
Για την επιστροφή της στον Παναθηναϊκό: Επέστρεψα για να βοηθήσω, δεν μπορούσα να βλέπω την ομάδα να βρίσκεται στην προτελευταία θέση και φυσικά ο Παναθηναϊκός είναι η μεγάλη μου αγάπη και γι' αυτόν τον λόγο επέστρεψα. Πάνω απ' όλα επέστρεψα γιατί αγαπάω τον Παναθηναϊκό. Επέστρεψα γιατί δεν μπορούσα να βλέπω την ομάδα να είναι σε αυτήν τη θέση, που δεν της αξίζει, αλλιώς είχαμε μάθει τα τελευταία οκτώ χρόνια, γύρισα στην μεγάλη μου αγάπη, θέλω να βοηθήσω τα νέα κορίτσια στην προσπάθεια που γίνεται. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ, καθόμουν οκτώ μήνες, δεν έκανα τίποτα, ούτε γυμναστήριο πήγαινα, τίποτα, καθόμουν όλη την μέρα, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που λέμε....πάμε για την παραμονή, δεν το έχω συνηθίσει, δεν μου ταιριάζει, δεν ταιριάζει στην ομάδα, αλλά όλα γίνονται στην ζωή.
Για την συνύπαρξή της με τα νέα κορίτσια: Με βοήθησαν οι προπονητές μου και οι ίδιες οι κοπέλες ώστε να γίνω και εγώ ένα μαζί τους, πίστεψα στο ταλέντο τους και πιστεύω ακόμα, για αυτό και γύρισα, αν πίστευα πως αυτή η ομάδα δεν έχει δυνατότητες και δεν μπορεί να σωθεί τότε θα το σκεφτόμουν διαφορετικά.
Για την απόφασή της: Παρακολουθούσα την ομάδα, έβλεπα όλα τα παιχνίδια, με πήραν από την διοίκηση, με προσέγγισαν, το σκέφτηκα λίγο, δεν χρειάστηκε πολύ και γύρισα.
Για τους λόγους αποχώρησής της: Σταμάτησα για να κάνω οικογένεια....που τελικά δεν έκανα και το πλάνο μετατέθηκε για αργότερα...
Για το αν θα είναι η τελευταία της χρονιά: Πέρσι πάλι έλεγα πως θα είναι η τελευταία μου χρονιά, δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, επέστρεψα πιο νωρίς απ' ότι το περίμενα, θέλω να επιστρέψω για τα καλά. Το βόλεϊ είναι η ζωή μου, είναι πλέον τρόπος ζωής, παίζω πάνω από είκοσι χρόνια οπότε είναι πια τρόπος ζωής .Μου έλειπαν όλα αυτά. Όταν χάναμε, στεναχωριόμουν πάρα πολύ και ήθελα να βοηθήσω...