Γράφει ο Χρήστος Δαϊρετζής...
Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν μάλλον το πιο περίεργο που προσωπικά έχω βιώσει όλα αυτά τα χρόνια στα γήπεδα τόσο στην Λάρισα όσο και στην γενέτειρά μου την Ρόδο, κυρίως για τον ξαφνικό τρόπο που έφτασε στα αυτιά μου ένα δυσάρεστο γεγονός. Η είδηση του θανάτου της μητέρας του Βαγγέλη και του Θανάση Μπούμπουλη, δυο παιδιά που αποτελούν γέννημα - θρέμμα του Ολύμπου Γόννων έφτασε στα αυτιά μου πηγαίνοντας στο γήπεδο της Νεάπολης ώστε να καλύψω την αναμέτρηση για την ιστοσελίδα μας.
Ανατριχιαζω στην σκέψη των προσώπων που αντίκρισα από πλευράς αποστολής του Ολύμπου Γόννων. Ως άνθρωπος ο οποίος έχει μεγαλώσει σε ένα ποδοσφαιρικό χωριό το οποίο έχει ως "αποκούμπι" του την ομάδα του χωριού και παράλληλα μπορώ να αντιληφθώ ότι ένα τέτοιο γεγονός μια ομάδα - οικογένεια την αδειάζει και ένα μεγάλο "γιατί" πλανάται. Ωστόσο, σε αυτές τις περιπτώσεις θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά ότι αυτό που ακολουθεί μετέπειτα είναι η συσπείρωση μιας οικογένειας που το... αύριο θα την βρει ακόμη πιο δεμένη.
Το συγκεκριμένο γεγονός, στα δικά μου μάτια και στον ρομαντισμό με τον οποίο βλέπω ενδεχομένως το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι η απόδειξη πως οι ομάδες στα χωριά είναι παρέες που με τον καιρό γίνονται οικογένειες. Τόσο ο Βαγγέλης όσο και ο Θανάσης Μπούμπουλης είναι δυο αναπόσπαστα και σπουδαία κεφάλαια σε αυτή την οικογένεια και γνωρίζω χωρίς να ζω την καθημερινότητα της ομάδας πως στον Όλυμπο θα βγουν πιο δυνατοί και τα παιδιά θα έχουν την αμέριστη στήριξη της διοίκησης, του προπονητή και των συμπαικτών τους όπως άλλωστε έκαναν όλο αυτό το διάστημα.
Δυστυχώς στην ζωή τα πράγματα έρχονται αδιανόητα λάθος. Παρόλα αυτά, οι συνθήκες σε αναγκάζουν να σκύψεις το κεφάλι και να προχωρήσεις όσο και αν ο πόνος σε κρατάει πίσω. Κατανοώ ότι δεν ακούγεται και δεν είναι καθόλου εύκολο, γι' αυτό και αυτή την δεδομένη χρονική στιγμή το μόνο που μπορώ να εκφράσω και να ευχηθώ εκ μέρους όλων των συντελεστών του Athleticlarissa είναι κουράγιο και ψυχική δύναμη γι' αυτή την τρομερά δύσκολη επόμενη μέρα.
Τέλος, θα ήθελα να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη αν το κείμενο είχε βαρύ και συναισθηματικό χαρακτήρα μα η προσωπική μου σχέση με έναν εκ των δυο και ένα προσωπικό γεγονός με έκανε να αισθανθώ την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις παραπάνω σκέψεις.