Μετά από επτά χρόνια γεμάτα συγκινήσεις και έντονα συναισθήματα, ο κ. Λάμπρος Ιωακείμ ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τον προεδρικό "θώκο" του Ηρακλή Λάρισας. Οι επιτυχίες του γνωστές, επιτυχίες που πάλεψε «μάτωσε» έχοντας ως όνειρό του να βλέπει κάθε χρονιά και πιο ψηλά τον Ηρακλή.
Του Χρήστου Δαϊρετζή
Προσωπικά, θα σταθώ σε δυο. Αυτές είναι το γεγονός πως ο Ηρακλής αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του σε επαγγελματικές κατηγορίες αλλά και συνάμα στην γιγάντωση των τμημάτων υποδομής. Η δουλειά των τελευταίων σφραγίστηκε και αναγνωρίστηκε με την κλήση αρκετών παιδιών στα τμήματα των Εθνικών Ομάδων αλλά και στο ενδιαφέρον Ευρωπαϊκών Συλλόγων για παιδιά του Ηρακλή, με αποκορύφωμα την μεταγραφή του Χρήστου Παπαδόπουλου στην ιστορική Τζένοα.
Θα αναφερθώ στον κ. Λάμπρο Ιωακείμ ως... "ξένος", που τον γνώρισε και είδε το έργο του τα τελευταία δυο χρόνια που οι σπουδές μου με έφεραν στην πόλη. Εκτιμώ πως το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη ανθρώπους όπως ο κ. Λάμπρος Ιωακείμ. Αυτό γιατί στα δικά μου μάτια είναι ένας άνθρωπος ρομαντικός, που λειτουργεί με την καρδιά και όχι με την λογική. Αυτό επιφέρει σίγουρα θετικά, αλλά και συνέπειες. Μια απόφαση καρδιάς ήταν άλλωστε και το να αγωνιστεί ο Ηρακλής την απερχόμενη ποδοσφαιρική περίοδο στην Superleague 2.
Σε έναν χώρο που μαστίζεται από πελατειακές σχέσεις, παράγοντες αφερέγγυους και στοιχηματζήδες, παράγοντες όπως ο επί επτά χρόνια πρόεδρος του Ηρακλή αποτελούν «κόσμημα». Θέλει καρδιά και αγάπη το να πληρώνεις τις επιλογές σου και να είσαι τίμιος απέναντι σε όλα τα μέλη της ομάδας σου είτε έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα είτε όχι.
ΥΓ: Βλέποντας ότι υπάρχουν παράγοντες όπως ο κ. Λάμπρος Ιωακείμ επιμένω στην ουτοπική μου άποψη ότι ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο δεν έχει – ακόμα - χαθεί.