Ημέρα χαράς, ημέρα γιορτής η σημερινή (17/5) για όλες τις Λαρισαίες και όλους τους Λαρισαίους καθώς το ποδοσφαιρικό καμάρι της πόλης η ΑΕΛ μεγάλωσε κατα ένα χρόνο και είναι πλέον 53.
Σαν σήμερα πριν από 53 χρόνια οι διοικήσεις των Τοξότη Λάρισας, Ηρακλή Λάρισας, Άρη Λάρισας, Λαρισαϊκού, Πελασγικού, Δόξας Εμποροϋπαλλήλων και Πανθεσσαλικού ενώθηκαν για το κοινό καλό. Την Αθλητική Ένωσις Λάρισας ή πολύ απλά ΑΕΛ.
Μια ομάδα με τεράστια ιστορία με φανέλα πολύ βαριά, μια ομάδα από τις πλέον ιστορικότερες και μεγαλύτερες της χώρας, σίγουρα η μεγαλύτερη της επαρχίας, με τρόπαια, επιτυχίες ελληνικές και ευρωπαϊκές, στιγμές χαράς, δόξας, αλλά και δύσκολων στιγμών.
Ασφαλώς προμετωπίδα όλων των αναμνήσεων η Πρωτομαγιά του 1988 όταν το βολ-πλανέ του αείμνηστου Μητσιμπόνα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του Ηρακλή και μια ολόκληρη πόλη να παραλληρεί για τους ήρωες της καθώς η ΑΕΛ ήταν και μαθηματικά πρωταθλήτρια Ελλάδος στο μοναδικό πρωτάθλημα που κατέκτησε ομάδα από την επαρχία.
Ακολουθούν τα δυο κύπελλα το 1985 και το 2007 δυο τρόπαια που επίσης κατέχουν ξεχωριστή θέση στο βάθρο της "Βασίλισσας" του Κάμπου. Το πρώτο απέναντι στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ στις 22 Ιουνίου 1985 με το εμφατικό 4-1, ας μην λησμονούμε ότι ο Δικέφαλος ήταν πρωταθλητής Ελλάδος τότε και το δεύτερο κόντρα στον Παναθηναϊκό στις 5 Μαΐου 2007 στο Πανθεσσαλικό με 2-1. Αν μου επιτρέπεται αυτό απέναντι στον ΠΑΟΚ ήταν λίγο πιο ...γλυκό από αυτό απέναντι στο "τριφύλλι" πολύ απλά γιατί το πρώτο πάντα είναι και το πιο γλυκό και σίγουρα περισσότερο αξέχαστο.
Η ΑΕΛ όμως έκανε γνωστό το όνομα της και στην Ευρώπη με όχι ένα ούτε δυο, αλλά 27 ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ρεκόρ ασφαλώς μοναδικό για επαρχιακή ομάδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις ισοπαλίες με την πανίσχυρη Σαμπντόρια και την επίσης πανίσχυρη Ντιναμό Μόσχας, στο αήττητο Αλκαζάρ, το "2" στο Νοσατέλ κόντρα στην Ξαμάξ, η πιο πρόσφατα τον θρίαμβο κόντρα στην Μπλάκμπερν και την συμμετοχή στους ομίλους του τότε ΟΥΕΦΑ με ομάδες μεγαθήρια όπως η Έβερτον και η Ζενίτ που κατέκτησε τον θεσμό στο τέλος.
Σίγουρα σε αυτά τα χρόνια υπάρχουν και άσχημες στιγμές, που σίγουρα όσο και να στεναχωρούν οι αναμνήσεις τους δεν ξεχνιούνται από τους Λαρισαίους για μια ομάδα που πέρασε και δύσκολα. Το σπουδαίο επίτευγμα του 1988 ακολούθησαν μέτριες πορείες στο πρωτάθλημα και οκτώ χρόνια αργότερα η ΑΕΛ αποχαιρετούσε την μεγάλη κατηγορία, αλλά με σκοπό να επανέλθει σύντομα. Φευ. Το κατρακύλυσμα συνεχίστηκε με την θεσσαλική ομάδα να γνωρίζει τον υποβιβασμό στην Γ' Εθνική, ενώ στα αξιοσημείωτα η ντροπή του 1999 που δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στο Αγρίνιο για παιχνίδι με τον Παναιτωλικό.
Τα δύσκολα συνεχίστηκαν και στη Γ' Εθνική με τον παρολίγον υποβιβασμό στο τότε περιφερειακό πρωτάθλημα, όμως η ντροπή αποφεύχθηκε έστω και την τελευταία αγωνιστική με την ΑΕΛ μετά από δυο χρόνια να έχει αλλάξει σελίδα έχοντας επιστρέψει στην μεγάλη κατηγορία. Δύσκολα πέρασε όμως και μετά τον υποβιβασμό του 2011 και αφού δυο χρονιές απέτυχε να επιστρέψει στην Super League δήλωσε εθελούσια υποβιβασμό στην Γ' Εθνική προκειμένου να γλιτώσει από το βραχνά των χρεών και σιγά σιγά και υγιής να επιστρέψει στους "μεγάλους".
Για μια ομάδα σαν την ΑΕΛ πέραν από τις αγωνιστικές δυσκολίες που πέρασε είχε να αντιμετωπίσει και τη μοίρα της σχετικά με τον χαμό ποδοσφαιριστών και ανθρώπων του συλλόγου, είτε απλών φιλάθλων. Η λεγόμενη κατάρα όπως την έχουν αναφέρει οι περισσότεροι. Μητσιμπόνας, Πασσιάς, Ντάους, Κουκουλίτσιος, Μουσιάρης, Μπλίωνας, Μίλος, Λυγούρας, Ντε Νίγκρις και Μπαχράμης η "αθάνατη βυσσινί" ενδεκάδα.
Όλα τα παραπάνω ξεχωρίζουν για την ομάδα της ΑΕΛ η οποία σήμερα όπως είπαμε συμπληρώνει τα 53 της χρόνια βρισκόμενη εκεί που ανήκει και της αξίζει βάση θέσης και ιστορίας.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΗΓΑΝΑΚΟΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗΣ