Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια από την ημέρα που η ΑΕΛ σήκωνε το δεύτερο κύπελλο της ιστορίας της απέναντι στον Παναθηναϊκό στο Πανθεσσαλικό με 2-1.
Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 5 Μαΐου του 2007. Ένα Σάββατο διαφορετικό από όλα τα άλλα για την ΑΕΛ και τον κόσμο της, ήταν το δικό της Σάββατο αυτό που θα της χάριζε μια μεγάλη νίκη κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο και θα της έδινε το δικαίωμα να κάνει πραγματικότητα αυτό που φώναζαν οι φίλαθλοι της «κύπελλο, κύπελλο ξανά στον Πηνειό».
Κομοτηνή, Ηράκλειο, Κέρκυρα και Γιάννενα οι τέσσερις σταθμοί για την ΑΕΛ, Φυλή, Καλαμαριά, Τούμπα, Ξάνθη αντίστοιχα για τον Παναθηναϊκό και η ώρα του μεγάλου τελικού στο Βόλο είχε φτάσει. Το Πανθεσσαλικό ήταν έτοιμο και κατάμεστο από τους φιλάθλους των δυο ομάδων με τους φίλους της ΑΕΛ να κερδίζουν άνετα την πρώτη μάχη, αυτή της εξέδρας.
Πλέον η ομάδα του Γιώργου Δώνη έμενε να επικρατήσει και στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. ΑΕΛ και Παναθηναϊκός ήθελαν αυτό το τρόπαιο όμως η δίψα της ΑΕΛ για την κατάκτηση του ήταν εμφανής στο βολιώτικο στάδιο και με δυο τέρματα των Κόζλεϊ και Αντσουέ που έγινε σύνθημα στα χείλη των Λαρισαίων φιλάθλων έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου.
Μόλις στο 3' η κερκίδα των φιλάθλων της ΑΕΛ πήρε «φωτιά» όταν ο Φωτάκης από τα δεξιά εκτέλεσε φάουλ και ο Κόζλεϊ με κεφαλιά έκανε το 1-0 με τους «βυσσινί» να κάνουν ιδανική εκκίνηση στον τελικό. Η συνέχεια θέλει την ΑΕΛ να ελέγχει το παιχνίδι να μην κινδυνεύει από τους «πράσινους» οι οποίοι έφτασαν στο 1-1 ένα λεπτό πριν την ανάπαυλα με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Παπαδόπουλου που κέρδισε ο ίδιος από τον Φέρστερ.
Στην επανάληψη οι δυο ομάδες προσπαθούσαν να πάρουν το προβάδισμα στο σκορ χωρίς αποτέλεσμα με την ΑΕΛ πάντως να δείχνει πιο ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και γενικά να αποπνέει μια σιγουριά στο παιχνίδι της κάτι που δεν φαινόταν στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Έτσι η αρμάδα του Γιώργου Δώνη κτύπησε την κατάλληλη στιγμή.
Ήταν το 82' όταν από μπαλιά 40 μέτρων, ενός εκ των κορυφαίων εκείνο το βράδυ του Φωτάκη, ο Αντσουέ πρόλαβε τους Γκούμα και Μόρις και με ασύλληπτο σουτ δεν άφησε περιθώρια στον Πιέρ Εμπέντε που αναγκάστηκε να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του. Το τι έγινε στις κερκίδες των Λαρισαίων φιλάθλων δεν περιγράφεται που εκστασιασμένοι φώναζαν για την αγαπημένη τους ομάδα.
Αυτό ήταν. Το κύπελλο είχε πάρει χρώμα «βυσσινί». Η ΑΕΛ είχε φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου. Τι και αν έμεναν δέκα λεπτά. Τι και αν στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων «είδε τον χάρο με τα μάτια της» στην ανεπανάληπτη ευκαιρία του Μάντζιου που μόνος απέναντι στο κενό τέρμα κατάφερε να αστοχήσει. Αυτό το κύπελλο είχε κατακτηθεί από την ομάδα του Γιώργου Δώνη.
Με την λήξη του τελικού το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Η εξέδρα παραληρούσε οι παίκτες αποθεώνονταν και όλοι αδημονούσαν για την μεγάλη στιγμή. Νίκος Νταμπίζας και Ζήσης Ζιάγκας ύψωσαν στον βολιώτικο ουρανό το κύπελλο Ελλάδος και ενώ οι φίλοι της ΑΕΛ εξακολουθούσαν να είναι στους επτά ουρανούς.
">http://
Τα πανηγύρια συνεχίστηκαν τις επόμενες ώρες στην Λάρισα με τους οπαδούς που έμειναν εκεί να περιμένουν καρτερικά την επιστροφή της ομάδας στο Αλκαζάρ για τα επινίκια και την αποθέωση και στην συνέχεια στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μεγάλες στιγμές, αξέχαστες στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχαστούν από κανέναν όσα χρόνια και αν περάσουν.
ΑΕΛ (Γιώργος Δώνης): Κοτσόλης, Γκαλίτσιος, Βενετίδης, Φέρστερ, Νταμπίζας, Μπασιλά, Φωτάκης, Διγκόζης, Κλέιτον (86' Βάλλας), Αλωνεύτης (72' Καλατζής), Κόζλεϊ (60' Αντσουέ).
Παναθηναϊκός (Βίκτορ Μουνιόθ): Εμπέντε, Νίλσον (84' Σέριτς), Βύντρα, Μόρις, Γκούμας, Λεοντίου, Τζιόλης (86' Μπίσκαν), Ιβανσιτς, Νίνης (72' Ρομέρο), Παπαδόπουλος, Μάντζιος.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΗΓΑΝΑΚΟΣ