Στους 69 έφθασαν οι θάνατοι προσφύγων στους καταυλισμούς της Ελλάδας τον τελευταίο χρόνο. Εννιά στις δέκα γυναίκες που φτάνουν στη Μόρια είναι σεξουαλικά κακοποιημένες, ενώ μόνο τον Ιανουάριο του 2017 αναφέρθηκαν 12 απόπειρες αυτοκτονίας και έξι περιστατικά αυτοτραυματισμού στις δομές φιλοξενίας.
Επιπροσθέτως, με αλματώδεις ρυθμούς αυξάνεται ο αριθμός των γυναικών ή ανήλικων αγοριών που εκδίδονται καθημερινά για την επιβίωσή τους.
Σοβαρές καταγγελίες και στοιχεία έδωσαν στη δημοσιότητα χθες ανθρωπιστικές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό.
«Η συμφωνία δεν είναι ένα success story», σημείωσε η γενική διευθύντρια των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», Μαριέττα Προβοπούλου. Οι ψυχολόγοι των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», όπως αναφέρεται στην έκθεση της οργάνωσης που είδε το φως της δημοσιότητας, διαπίστωσαν αύξηση του ποσοστού των ασθενών με συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης κατά 150% αλλά και περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας. Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία Σύρου πρόσφυγα που έφυγε από τη χώρα του όταν βομβαρδίστηκε το σπίτι του. Η κόρη του σκοτώθηκε, ενώ ο γιος του τραυματίστηκε σοβαρά. Ταξίδεψαν μέχρι την Τουρκία, όπου έμειναν τρεις μέρες στη μέση του πουθενά. Ο γιος του όμως ήταν τόσο αδύναμος που πέθανε. Μπήκε σε μια βάρκα διακινητών κι έφτασε στη Λέσβο. «Η κατάσταση στον καταυλισμό της Μόριας γινόταν όλο και χειρότερη. Δεν νιώθουν τον πόνο μας. Εχουν τα σπίτια τους, κοιμούνται στα κρεβάτια τους. Από τον Απρίλιο περιμένω στη Μόρια. Δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, έτσι μια μέρα πήγα στην κεντρική πύλη και άρχισα να κόβομαι μ' ένα ξυράφι μπροστά σε όλους. Θέλω ο κόσμος να μάθει την απόγνωσή μας. Θέλω ο κόσμος να μάθει τι συμβαίνει πραγματικά εδώ», εξομολογείται ο ίδιος.
Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη - Solidarity Now» κατέθεσε την περασμένη Δευτέρα καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με την οποία ζητά τη διερεύνηση της διάθεσης των κοινοτικών κονδυλίων στην Ελλάδα, όπως είπε ο γενικός διευθυντής της οργάνωσης, Επαμεινώνδας Φαρμάκης. «Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο ευρώ έχει διατεθεί στη χώρα και δεν έχει δημιουργήσει συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων σε μετακίνηση ούτε με την ελάχιστη αξιοπρέπεια», επισήμανε. «Είμαστε μάρτυρες καθημερινά μιας συνεχούς κατασπατάλησης πόρων. Το υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής επιμένει στην ύπαρξη καταυλισμών. Η οργάνωση ζητά από την Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου, να κάνει τους σχετικούς ελέγχους και να στείλει το πόρισμα στη Γ.Γ. για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς του υπ. Δικαιοσύνης», κατέληξε.
Η Σύρα Ραουάν είναι μόλις 20 χρόνων και μητέρα δύο παιδιών. Υστερα από 6 μήνες στο στρατόπεδο Κατσικά στα Γιάννενα μεταφέρθηκε σε ξενοδοχείο στην Πάτρα: «Ο πόλεμος κατέστρεψε τα σχέδιά μου. Πίστευα ότι θα μπορούσα ίσως να γίνω κομμώτρια στην Ευρώπη, φαίνεται όμως ότι ούτε εδώ υπάρχει μέλλον για μας. Δεν έχουμε πού να πάμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι. Κάθε μέρα που περνάει στην Ελλάδα μας φαίνεται σαν ολόκληρος χρόνος. Έχουμε χάσει την αίσθηση του χρόνου εδώ, από τη στενοχώρια και την απόγνωση».
Η ιστορία του ξεριζωμού από την πατρίδα τους ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο. Διέσχισε το Αιγαίο μαζί με τον άνδρα της τον Muammar, και τα δύο παιδιά τους.«Μείναμε για έξι μήνες στο στρατόπεδο του Κατσικά στα Γιάννενα. Όταν φτάσαμε εκεί, η Fadia, η κόρη μου, ήταν δύο χρονών και ο γιος μου, ο Ahmed, ήταν έξι εβδομάδων», θυμάται η Rawan. Ευτυχώς,
τον Σεπτέμβριο του 2016 τους μετέφεραν σε ξενοδοχείο στην Πάτρα, «όπου είμαστε πολύ καλύτερα φυσικά.
Ωστόσο νιώθω παγιδευμένη εδώ. Οι συνθήκες είναι καλύτερες τώρα επειδή ζούμε σε δωμάτιο και όχι σε σκηνή και δεν υπάρχουν φίδια ή σκορπιοί. Όμως θέλω σταθερότητα για εμένα και την οικογένειά μου», επισημαίνει. Προσδοκά και θέλει να προσφέρει μαζί με τον Muammar ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. «Χρειάζονται μόρφωση. Η κόρη μου είναι τριών χρονών τώρα, δεν θέλω να μεγαλώσει νομίζοντας ότι η ζωή είναι μόνο παιχνίδι. Θα πρέπει να αρχίσει να μαθαίνει». Βρίσκονται εδώ κι ένα χρόνο στην Ελλάδα και αυτό που θέλουν όσο τίποτα, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, είναι «να έχουμε μια φυσιολογική ζωή. Θέλω ο άντρας μου να αρχίσει να δουλεύει, θέλω να έχω τον έλεγχο της ζωής μου». Εκφράζει με όποιο τρόπο μπορεί την ευγνωμοσύνη που αισθάνονται για την ασφάλεια που έχουν στην Ελλάδα, «όμως μας λείπει το να έχουμε ένα σπίτι, σαν κανονικοί άνθρωποι. Αν οι αρχές μας έλεγαν, για παράδειγμα, ότι θα πρέπει να μείνουμε στην Ελλάδα για άλλον έναν χρόνο, τότε θα ήμουν ευτυχισμένη. Κανείς όμως δεν μπορεί να ζήσει έτσι: σ' ένα δωμάτιο, χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει. Το μόνο που θέλω είναι να ξαναβρώ την ελευθερία μου, να μπορέσω να ζήσω μια κανονική ζωή».Έχουν κουραστεί πολύ και η αβεβαιότητα για το αύριο τους τρομάζει:«Η Συρία δεν είναι ασφαλής, κι εδώ δεν υπάρχει ζωή για μας. Τι μπορούμε να κάνουμε; Τα όνειρά μας έχουν καταστραφεί».
ΕΘΝΟΣ