Το γεγονός ότι η Αγγελική Νικολούλη έρχεται καθημερινά σε επαφή με δολοφόνους κι εγκληματίες την έχει κάνει πιο υποψιασμένη πια στις προσωπικές της σχέσεις;
«Έχω αναπτύξει έντονα τη διαίσθηση, την παρατηρητικότητα και με θεωρούν φυσιογνωμίστρια. Καταλαβαίνω εύκολα την προσωπικότητα του άλλου. Σε καμία όμως περίπτωση δεν αντιμετωπίζω σαν ύποπτους τους ανθρώπους που γνωρίζω για πρώτη φορά. Δεν μπορώ να ζω καθημερινά με την καχυποψία για όλους και για όλα»
Μια προσωπικότητα σαν εκείνη στα δύσκολα λυγίζει, κλαίει, ζητάει βοήθεια από δικούς της ανθρώπους ή είναι φτιαγμένη από ατσάλι;
«Δεν ξέρω πολλούς ατσαλένιους να κυκλοφορούν ανάμεσα μας... Μη ξεχνάμε όμως ότι και το ατσάλι λυγίζει. Είμαι εξαιρετικά ευαίσθητη κι ας πιστεύουν κάποιοι το αντίθετο. Συγκινούμαι εύκολα κι αν χρειαστεί θα ζητήσω βοήθεια, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι»
Μέχρι ποια ηλικία θα ήθελε να βρίσκεται στο «γυαλί»; Τι ονειρεύεται να κάνει μετά;
«Η έρευνα, η ζωντάνια και η διάθεση για προσφορά, δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία κι αν είσαι τυχερή και σε βοηθά και το DNA σου, τότε κρατάς καλά (γέλια). Ότι και να λέμε, η ζωή είναι αυτή που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο κι αυτή μας κατευθύνει...», λέει η ίδια στην εφημερίδα Αγορά.