Ο Παναγιώτης Κατσιαρός μίλησε για την κατάκτηση του Κυπέλλου από την ΑΕΛ στον τελικό με τον Παναθηναϊκό, το 2007, ακριβώς οκτώ χρόνια μετά. ''Είμαι ευτυχισμένος που υπήρξα μέλος της ΑΕΛ την περίοδο εκείνη'' δήλωσε. Στέλεχος εκείνης της ομάδας ήταν ο Παναγιώτης Κατσιαρός. Υπήρξε ο μακροβιότερος παίκτης στην σύγχρονη ιστορία της ΑΕΛ, καθώς αποκτήθηκε τον Ιανουάριο του 2005 και αποχώρησε το καλοκαίρι του 2012. Με άλλα λόγια, ήταν παρών σε όλες τις στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του συλλόγου στον 21ο αιώνα: άνοδος μετά από 10 χρόνια στη Σούπερ Λίγκα (2005), κύπελλο (2007), συμμετοχή στους ομίλους του κυπέλλου UEFA (2008), 5η θέση στο πρωτάθλημα και δεύτερη διαδοχική ευρωπαϊκή συμμετοχή (2009), εγκαίνια του AEL FC ARENA (2010), υποβιβασμός (2011) και ουσιαστική διάλυση με την πτώση της ομάδας στη Γ΄ Εθνική (2012).
«Σπίτι, υπάρχει ένα δωμάτιο μόνο για εμένα. Εκεί κρατάω, ψηλά στον τοίχο, το μετάλλιο που πήραμε μετά τον τελικό του 2007» είπε ο 38χρονος αμυντικός που όπως αποκαλύπτει στο ΑΜΠΕ, διανύει πιθανότητα την τελευταία σεζόν της ποδοσφαιρικής του καριέρας. «Σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω και το πρώτο που θα κάνω είναι να δω πολλά πράγματα από το παρελθόν. Το πρώτο είναι τα DVD με την πορεία της ΑΕΛ προς το κύπελλο. Ολη η διαδρομή έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου, μαζί με το 2005 όταν πήραμε την άνοδο».
Ο Κατσιαρός που αγωνίστηκε στην τελευταία σεζόν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, επαναφέρει στη μνήμη του την "χρυσή" εποχή της ΑΕΛ: «Σίγουρα πρόκειται για ιστορική ομάδα, αλλά δεν είναι ίδιο το συναίσθημα, τη στιγμή που κατακτάς τον τίτλο. Είναι εντελώς διαφορετικό να το πετυχαίνεις με την ΑΕΛ και άλλο με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, ομάδες δηλαδή που κάθε χρόνο διεκδικούν κάτι. Το πιο εκπληκτικό συναίσθημα ήταν όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλη χαρά δώσαμε στον κόσμο. Ηταν μια σεζόν που από το ξεκίνημα οι προσδοκίες μειώθηκαν. Κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσαμε να κλείσουμε τη χρονιά με ένα τρόπαιο».
Όσο για την πιο ισχυρή ανάμνηση, ο αριστερός μπακ-χαφ, στάθηκε σε ένα περιστατικό: «Είχαν περάσει αρκετές εβδομάδες και στο δρόμο με πλησίασε ένας ηλικιωμένος. Ηλθε να μου μιλήσει συναισθηματικά φορτισμένος, σχεδόν δακρυσμένος: "Σ΄ευχαριστώ παλικάρι μου. Μού ξύπνησες πολλά". Το απίστευτο είναι ότι μου είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο, αλλά με διαφορετικό ηλικιωμένο, μετά την άνοδο του 2005. Τότε κατάλαβε ότι εμείς κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, το κάνουμε για εμάς. Ομως την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, νιώθουν τεράστια χαρά. Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί είχαν ζήσει το πρωτάθλημα του 1988 και από τότε περίμεναν καρτερικά, σε όλα τα δύσκολα χρόνια, να δουν την ΑΕΛ ξανά στην κορυφή. Δημιουργήσαμε φιλάθλους. Πιο παιδί στη Λάρισα εκείνη την περίοδο, δεν έχει αποτυπώσει βαθιά στη μνήμη του την πορεία της ομάδας προς τη δόξα».
Αλλά το μεγαλύτερο αποδεικτικό... στοιχείο του κλίματος ευφορίας που επικρατούσε στη θεσσαλική πρωτεύουσα, είναι ο επτάχρονος γιος του Παναγιώτη Κατσιαρού. Πώς πριν από μερικά χρόνια στη Βαρκελώνη παρατηρήθηκε υπεργεννητικότητα, εννέα μήνες μετά το γκολ του Ινιέστα επί της Τσέλσι; Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην οικογένεια Κατσιαρού! «Ο γιος μου γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2008. Αρα καταλαβαίνετε...» είπε με νόημα. Το μέλλον, ωστόσο, μόνο ευοίωνο δεν προμηνύεται για την ΑΕΛ και το ελληνικό ποδόσφαιρο: «Θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια εκείνη την πορεία της ΑΕΛ. Και θα συμπληρώσω "δυστυχώς", γιατί δεν βλέπω φως στο τούνελ, όχι μόνο για τη Λάρισα αλλά για όλους. Βλέπουμε ομάδες με ιστορία, κόσμο, τίτλους να αγκομαχούν και τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ειδικά στις μικρότερες κατηγορίες, η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Τουλάχιστον εμείς προλάβαμε. Ημασταν στην ομάδα που πήρε το κύπελλο και την επόμενη σεζόν έπαιξε στην Ευρώπη. Απέκλεισε τη Μπλάκμπερν και έπαιξε εναντίον της ομάδας που κατέκτησε το κύπελλο UEFA (σ.σ. Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, 2008). Είμαι ευτυχισμένος που υπήρξα μέλος της ΑΕΛ την περίοδο εκείνη».
Πηγή: ΑΠΕ