Μια ανάβαση στον Όλυμπο, όσο επίπονη και κουραστική κι αν είναι, αποτελεί υπέρτατη ευχαρίστηση, υπέρβαση της καθημερινότητας, ταξίδι και πλησίασμα στο όνειρο, που σε όποιον μάλιστα κατορθώσει να φθάσει στο πιο ψηλό σημείο, δίνει μιαν άλλη αίσθηση, προσδίδοντας ανάταση στην ψυχή του ανθρώπου.
Είναι αυτό αλήθεια που αισθάνεται κανείς όταν φθάσει εκεί πάνω, στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία, υπερασπίστηκε και ύμνησε την ελευθερία, φιλοσόφησε και έδωσε ιδιαίτερη αξία και νόημα στη ζωή.
Ξεκινήσαμε μια παρέα 8 ατόμων από το Πλατανόδασος του Σπαρμού Ελασσόνας, χαράματα της Κυριακής 29 Ιούνη 2014, για να υλοποιήσουμε το μεγάλο σκοπό που βάλαμε πριν λίγες ημέρες. Μετά από διαδρομή μιάμισυ ώρας με αγροτικό φορτηγάκι, φθάσαμε στο καταφύγιο ‘’Χρηστάκης’’, από όπου και ξεκινήσαμε την πεζοπόρο ανάβαση στο βουνό των θεών.
Έκανε κρύο καθώς περπατούσαμε σε μέρος ανήλιο και η αίσθηση του υψόμετρου ήταν υπαρκτή, όπως ορατή και απτή ήταν η επιθυμία και η θέληση που διακατείχε όλους να προχωρήσουμε με προορισμό την κορυφή.
Με καλές καιρικές συνθήκες (όσον αφορά την τοποθεσία και το υψόμετρο), περί τις 09:30 φθάσαμε στη Σκάλα, αντικρίζοντας στο βάθος δεξιά με δέος την κορυφή, τον ξακουστό και αγέρωχο Μύτικα να κείται ολόρθος και δυσκολοπρόσιτος, προσμένοντας τους όποιους τολμηρούς και αποφασιστικούς επισκέπτες του.
Μετά από ολιγόωρη ξεκούραση στο πλάτωμα της Σκάλας, οπλισμένοι με θέληση, θάρρος, δύναμη ψυχής και αποφασιστικότητα, ξεκινήσαμε με βήματα αργά και κινήσεις προσεκτικές το δυσκολότερο διάβα, που θα μας οδηγούσε στο στόχο. Μπροστά ο Κώστας (αθλητής βουνού από το Σπαρμό) με τους νεαρούς φίλους Τέλη και Κώστα από Σπαρμό και Ελασσόνα αντίστοιχα, πιο πίσω ο Γιώργος (στρατιωτικός), ακολουθούσε ο υπογράφων (γηραιότερος της παρέας και πρωτάρης του εγχειρήματος), κλείνοντας το σχηματισμό ο Ηλίας και ο Φάνης (της ομάδας ΔΙΑΣ). Ο τρίτος της ομάδας ΔΙΑΣ, ο Βαγγέλης, παρέμεινε στο πλάτωμα σαν οπισθοφυλακή (για παν ενδεχόμενο) και για να φυλάει επίσης τα πράγματά μας καθώς οτιδήποτε άλλο πέρα από τη δύναμη ψυχής και σώματος στο τελευταίο στάδιο της προσπάθειας (γνωρίζουν καλά όσοι το τόλμησαν) ήταν περιττό.
Στις απότομες και απόκρημνες πλαγιές της Κακόσκαλας υπήρχαν στην κυριολεξία κάποια σημεία που αναρριχόμασταν γαντζωμένοι ολόσωμοι στα γυμνά και κοφτερά βράχια, σκαρφαλώνοντας ακόμη σαν αγριοκάτσικα που προσέχαμε ωστόσο να μην πατήσουμε και παρασύρουμε πέτρες και πλάκες από το βουνό, καθιστώντας έτσι κίνδυνο στους άλλους πολλούς αναβάτες, οι οποίοι επέλεξαν την ίδια ώρα με εμάς να πραγματοποιήσουν το όνειρο.
Σε κάποια περάσματα κατά την ολιγόλεπτη ανάπαυλα που κάναμε για ξεκούραση και άντληση δύναμης, συναντηθήκαμε, χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε λιγοστές κουβέντες με Αμερικάνους, Καναδούς, Αθηναίους και Θεσσαλονικείς αναβάτες, με τους οποίους μας ένωνε η ιδέα για τον ίδιο μεγάλο στόχο.
Η τελική προσπάθεια διήρκησε περίπου μια ώρα μέχρι που η θέληση, η επιθυμία, η προσήλωση στο σκοπό, το όνειρο για κάποιους, έγινε πραγματικότητα. Ήμασταν όλοι εκεί και ήταν πραγματικά μεγάλο αυτό που νιώσαμε. Στα πρόσωπά μας ζωγραφισμένη η χαρά, η ικανοποίηση, η αίσθηση κατάκτησης για κάτι που φάνταζε και ήταν δύσκολο, όμορφο ωστόσο, αληθινό και ωραίο.
Εγκλωβίσαμε στην ψυχή μας όλα εκείνα τα συναισθήματα που περισυλλέξαμε, μείναμε εκεί για αρκετή ακόμη ώρα απολαμβάνοντας τη μοναδική θέα που σου χαρίζουν τα 2.918 μέτρα και αφού γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με το σπάνιο καθαρό αέρα της περιοχής, ρίχνοντας μια στερνή μεστή ματιά στο εγγύς τοπίο (Στεφάνι του Δία, Οροπέδιο των Μουσών, Μυτίκια κ.α.) και χαιρετίζοντας με σεβασμό τη μεταλλική Γαλανόλευκη Σημαία, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, οπλισμένοι τώρα με περισσότερη δύναμη και αυτοπεποίθηση για την αντίστροφη κίνηση.
Αποχώρηση
Ακολουθώντας το δρομολόγιο Σκάλα – Διάσελο Αγίου Αντωνίου – Καταφύγιο Ανάγκης μέσω Ο2 – Βρυσοπούλες, επιστρέψαμε περίπου στις 15:00 στο Πλατανόδασος του Σπαρμού, όπου μας περίμενε ο Μπάμπης (ιδιοκτήτης του ομώνυμου αναψυκτηρίου – ταβέρνας), για να λάβει χώρα η τελευταία πράξη του …… δράματος, δίδοντας εκεί την ύστατη μάχη – προσπάθεια μιας και καταφέραμε να ….. κάνουμε καλά ολόκληρο το κατσίκι (ντόπιο, προσφορά του Τέλη) που είχε φροντίσει από νωρίς ο φιλόξενος Μπάμπης να προετοιμάσει κατάλληλα.
Ομάδα νεαρών αναβατών από το Μόντρεαλ του Καναδά
Στις πολλές κουβέντες που ανταλλάξαμε, εκείνο που κυριάρχησε και υπήρξε σημείο σύγκλισης όλης της παρέας ήταν σαφώς η ανάγκη ανάπτυξης, μέσω ασφαλούς πρόσβασης από την πλευρά της Ελασσόνας, του Ολύμπου, ο οποίος αποτελεί και δικό μας κομμάτι, ανάγκη επί πλέον, δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να μπορεί ο κάθε επισκέπτης να κινείται και από εδώ, προσδίδοντας άλλη δυναμική στην επαρχία Ελασσόνας και το νομό Λάρισας γενικότερα.
Ομάδα κατά την αναχώρηση από το καταφύγιο '' Χρηστάκης''
Μου έκανε μεγάλη αλλά αρνητική (το καταθέτω) εντύπωση το γεγονός ότι από τα 300 και πλέον άτομα που επισκεφθήκαμε το βουνό την Κυριακή, μόνο η δική μας παρέα των 8 ατόμων και ένα ακόμη ζευγάρι είχαμε ως αφετηρία και τερματισμό την πρόσβαση από την πλευρά της Ελασσόνας….
Ευχαριστώ τους φίλους που μου έδωσαν την ευκαιρία να γευτώ αυτή την υπέρτατη άγρια ομορφιά, μοναδική για μένα, στα 50 χρόνια της νιότης μου, καθώς νιώθω και αισθάνομαι νέος και δυνατός, με θέληση και επιθυμία να δώσω και να πάρω από τη ζωή όλα όσα μου ανήκουν.
Γιώργος Μπαμπάλης