Τριάντα ετών, άνεργος 28 μήνες. Γράφει: «Σύνολο αγγελιών 258. Αποκλείομαι λόγω φύλου από τις 111. Δεν βαριέσαι, λέω, ποσόστωση. Μένουν 147. Αποκλείομαι από τις 115 λόγω έλλειψης γνώσης αντικειμένου / ηλικίας / ειδικών προσόντων.
Σκούρα τα πράγματα, μένουν 32. Οι 11 αφορούν το αντικείμενο σπουδών μου. Αποκλείομαι από τις 2 λόγω δεύτερης ξένης γλώσσας, από τις 2 λόγω προϋπηρεσίας και από μία λόγω δεύτερης γλώσσας και προϋπηρεσίας. Μένουν 6. (...) Είκοσι μία είναι γενικών ειδικοτήτων. Αποκλείομαι από τις 5 λόγω δεύτερης γλώσσας, από τις 2 λόγω προϋπηρεσίας, από μία λόγω γλώσσας και προϋπηρεσίας, από μία επειδή δεν έχω Ι.Χ. Μένουν 10. Ως επί το πλείστον άνευ ειδικότητος (...) με υπεύθυνους ηλικίας 12-17, αν κρίνω από τις επιλογές στα e-mail και τα καρτοκινητά. Δεν ξέρω τι ακριβώς με τιμωρεί. Η έλλειψη διορατικότητας;
Οι λάθος επιλογές; Η ανικανότητα στην οικονομία, που δεν μπορώ να βγάλω ένα μήνα με πάγια έξοδα 500 ευρώ και μισθό 450 ευρώ; Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τεμπέλης, αφού "όποιος θέλει να βρει δουλειά βρίσκει"».
Περίεργο πράγμα το χιούμορ, μπορεί να τρυπώσει και στις πιο μαύρες ιστορίες. Αυτό διαπιστώνουμε κάθε φορά που κλικάρουμε στο διαδικτυακό πρότζεκτ «Ημερολόγιο Ενός Ανέργου» (imerologioanergou.gr), όπου άνεργοι καταγράφουν τα βιώματά τους, μιλούν γι' αυτό το δεύτερο «στρατιωτικό», όπως γράφει ο Κοσμάς, 50 χρόνων. «Αυτό που ζω τα τρία τελευταία χρόνια μόνο με τη στρατιωτική μου θητεία μπορώ να το παρομοιάσω. Αφραγκία, μοναξιά, ο χρόνος που δεν κυλάει και εκείνη η ζοφερή αίσθηση ότι ο εφιάλτης δεν θα τελειώσει ποτέ. (...) Τότε, βέβαια, όλα τελείωσαν με ένα απολυτήριο. Ενώ τώρα με μια απόλυση άρχισαν όλα».
Περισσότερες από 3.000 ιστορίες απαρτίζουν αυτό το ιδιότυπο ανθολόγιο ανεργίας, 155 από τις οποίες συνέθεσαν, μαζί με κείμενα του εμπνευστή του ιστοτόπου συγγραφέα και δημοσιογράφου Χριστόφορου Κάσδαγλη, το βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός ανέργου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Διαπίστωσα ότι ενώ μιλάμε για ανεργία, δεν μιλάμε για τους ανέργους», λέει στην «Κ» ο κ. Κάσδαγλης. «Σπάνια αυτές οι ιστορίες φτάνουν στα ΜΜΕ τόσο διότι δεν αποτελούν ευχάριστη ύλη όσο και γιατί οι ίδιοι οι άνεργοι έχουν τάση απομόνωσης, αφού ντρέπονται, νιώθουν ενοχές. Σκέφτηκα ότι θα ήταν σκόπιμο να τους δώσει κάποιος το βήμα να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν, να συνθέσουν απόψεις και τελικά να αυτοοργανωθούν».
Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στον αέρα, τον Απρίλιο του 2013 (με την πολύτιμη τεχνική –και όχι μόνον– αρωγή του thepressproject), το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» βρήκε θερμότατη ανταπόκριση. Ανθρωποι που βιώνουν την ανεργία ή αισθάνονται τον κίνδυνο να πλησιάζει άρχισαν να γράφουν μανιωδώς τις εμπειρίες τους. Συνήθως ανώνυμα, με μόνο στοιχείο επικοινωνίας μία ηλεκτρονική διεύθυνση. Αυτά τα ψήγματα προσωπικών στοιχείων χρησιμοποιεί ο κ. Κάσδαγλης προκειμένου να ενημερώσει τους 155 «συγγραφείς» των ιστοριών που περιελήφθησαν στο βιβλίο ότι «εκδόθηκαν». «Επικρατεί ενθουσιασμός, που για μένα είναι πηγή μεγάλης χαράς και ικανοποίησης». Ακόμα μεγαλύτερη θα είναι η χαρά όταν στις 19 Ιουνίου, πολλοί από αυτούς θα συναντηθούν στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα (Κτίριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, 8 μ.μ.). «Εχουν διαβάσει τα κείμενα ο ένας του άλλου, αλλά θα είναι πρώτη φορά που θα γνωριστούμε όλοι από κοντά», λέει ο κ. Κάσδαγλης. Μια άτυπη συνέλευση ανέργων.
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
(Λίνα Γιάνναρου)