Νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετίσω με δυο λόγια έναν από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν την άποψη μου για τη Δημοκρατία και το ποδόσφαιρο, τον Νίκο τον Ζουμπογιώργο.
Ήταν ένας από τους ανθρώπους που με διαμόρφωσε και πολιτικά και ποδοσφαιρικά, αφού μόλις είχα βγει μετά από 3 χρόνια παραμονής στο νοσοκομείο και τον συνάντησα όντας τελειόφοιτος της Νομικής μαζί με μια παρέα Παναθηναϊκών της πλατείας Βικτωρίας στην καφετέρια του Μίμη Δομάζου.
Πέρασα μαζί του όλα τα χρόνια της μετεφηβικής μου ηλικίας και τα πρώτα χρόνια της δικηγορίας μου κάθε βράδυ συζητώντας για τη Χούντα και τους διωγμούς των δημοκρατών αξιωματικών της Αεροπορίας και του Στρατού και της προσωπικής σχέσεως του μαζί τους στα χρόνια της δικτατορίας, λόγω της συμμετοχής του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.
Τον ξανασυνάντησα μετά από χρόνια ως δικηγόρος των διαιτητών Δημητριάδη και Γερμανάκου στην υπόθεση Κιάππε, στη γνωστή υπόθεση πλαστογραφίας της επιστολής Δημητριάδη προς την UEFA και είχα από τότε μαζί του διαρκή επαφή, ακόμη κι όταν όλοι τον εγκατέλειψαν.
Ο Νίκος ήταν ένας αγνός δημοκράτης, που ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι ήταν αδερφικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αδερφικός φίλος των Γιώργου και Θόδωρου Βαρδινογιάννη και γι αυτό έφυγε από τη ζωή πάμπτωχος και μόνος, εν αντιθέσει με κάποια λαμόγια του «βαθέως ΠΑΣΟΚ», που χωρίς καμία αντιστασιακή δράση αυτοαναγορεύτηκαν αντιστασιακοί, έκαναν επάγγελμα τους το ΠΑΣΟΚ, έγιναν πάμπλουτοι χωρίς να δουλέψουν ούτε μια μέρα με πολιτικοεπιχειρηματικές κομπίνες και σήμερα εμφανίζονται σε πολιτικές εκπομπές ως μυαλοπώληδες, που δήθεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά μας να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Λυπάμαι, γιατί λόγω της παρουσίας μου στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Ναυπλίου στην υπόθεση ανθρωποκτονίας της «Μαύρης Χήρας» που κατηγορείται ότι σκότωσε τον καπετάνιο σύζυγό της, δεν θα είμαι παρών στο κοιμητήριο Παπάγου για να τον αποχαιρετίσω.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.