Ήταν τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου του 2021. Οι σπουδές μου με έφεραν στην Λάρισα για πρώτη φορά, ώστε να ψάξω σπίτι. Στην Λάρισα δεν είχα έρθει μέχρι τότε, ωστόσο η ιδέα της μεγάλης ΑΕΛ ζούσε μέσα μου από μικρό παιδί όταν άρχισα να καταλαβαίνω κατά κάποιον τρόπο ποδόσφαιρο, μεγαλώνοντας σ' ένα μικρό χωριό της Ρόδου.
Αρθρογραφεί ο Χρήστος Δαϊρετζής...
Φτάνοντας στην πόλη για πρώτη φορά, ήταν απόγευμα. Δεν είχε ακόμη νυχτώσει και από το μπαλκόνι του δωματίου στο ξενοδοχείο το οποίο έμεινα τότε, φαινόταν οι προβολείς του Αλκαζάρ. Ήξερα μέσα μου ότι έπρεπε να πάω να το δω από κοντά. Όχι αύριο, αλλά την ίδια στιγμή. Γρήγορα, γρήγορα κατηφόρησα μόνος κι έρημος δίχως να δώσω πολλές εξηγήσεις, με την μητέρα μου που ήταν μαζί μου τότε να απορεί με την τρέλα μου γύρω από το ποδόσφαιρο. Λίγο ο μύθος της μεγάλης ΑΕΛ στο κεφάλι μου, λίγο η λατρεία μου για το ποδόσφαιρο, λίγο η ίδια η πόλη με έκαναν περπατώντας στο πάρκο του Αλκαζάρ για να φτάσω στο γήπεδο να αρχίσω να αισθάνομαι το πόσο μεγάλη είναι αυτή η ομάδα.
Τότε η ομάδα είχε μόλις υποβιβαστεί. Εκείνες τις ημέρες δε, συζητούσαμε με τον ιδιοκτήτη του Athleticlarissa, Χρήστο Γκατζούλη την ένταξή μου στο δυναμικό της ιστοσελίδας. Λίγο καιρό μετά, η ΑΕΛ υποδεχόταν τον ΠΑΣ Γιάννινα για τον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος στο Αλκαζάρ. Ο Χρήστος, μου ζήτησε να καλύψω την αναμέτρηση και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. 1-1 στην κανονική διάρκεια με δυο πέναλτι, παράταση και πέναλτι με την ΑΕΛ να προκρίνεται εκεί. Αυτό το οποίο δεν ξέραμε ήταν ότι 4 χρόνια μετά η ΑΕΛ θα πραγματοποιούσε την φιέστα ανόδου της απέναντι στον ίδιο αντίπαλο στο AEL FC ARENA. Θαρρείς και ήταν γραφτό να συμβεί έτσι σε μια όμορφη όπως αποδεικνύεται ιστορία.
Θυμάμαι πολλά, από εκείνο το απόγευμα που τελικά έφυγα βράδυ από το Αλκαζάρ. Θυμάμαι τον θαυμασμό που ένιωσα όταν καθόμουν στα δημοσιογραφικά ενός τέτοιου γηπέδου, θυμάμαι τον νυν τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού Γιούρι Λοντίγκιν να βρίσκεται στον ΠΑΣ, τον Ματίας Ακούνια που πλέον δεν βρίσκεται στην ζωή να αγωνίζεται στην ΑΕΛ, τον Γιάννη Κάργα να ευστοχεί στην κανονική διάρκεια και να στέλνει την μπάλα στην... Γιάννουλη στην διαδικασία των πέναλτι, τον ΠΑΣ να δέχεται κόκκινη στο κερδισμένο πέναλτι των "βυσσινί" στην κανονική διάρκεια... την ΑΕΛ να πανηγυρίζει την πρόκριση στο τέλος χάρη στο τελευταίο εύστοχο πέναλτι του Άντριαν Κολομπίνο και άλλα πολλά για τα οποία δεν θέλω να σας κουράσω.
Θυμάμαι, θυμάμαι... ως ένας ρομαντικός λάτρης του ποδοσφαίρου. Θυμάμαι ότι εκείνες τις ημέρες την ΑΕΛ την ερωτεύτηκα, Μια ΑΕΛ που της πήρε χρόνια να έρθει στον δρόμο των επιτυχιών, αλλά πλέον επέστρεψε εκεί όπου ανήκει με την διοίκηση Νταβέλη. Ήταν πραγματικά έρωτας με την πρώτη ματιά. Εκείνες οι ημέρες που ερωτεύτηκα την ΑΕΛ, αλλά και οι τωρινές με την άνοδο της ομάδας νομίζω ότι είναι οι πιο έντονές μου ως "ξένος" μ' αυτόν τον τεράστιο σύλλογο. Η ΑΕΛ είναι μια τεράστια ομάδα, μια ομάδα που αν δεν είσαι Λαρισαίος, πρέπει να μείνεις στην Λάρισα για να καταλάβεις πόσο μεγάλη ομάδα είναι και αυτό το θεωρώ αδιαπραγμάτευτο.