Ο Χρήστος Καπελιάνης, αποτελεί έναν άνθρωπο - "κόσμημα" για το Λαρισινό ποδόσφαιρο. Η διοίκηση του Σμόλικα Φαλάνης αποφάσισε να του δώσει τα "κλειδιά" της τεχνικής ηγεσίας, διαδεχόμενος έναν εξίσου εξαιρετικό τεχνικό και άνθρωπο με σπουδαίες επιτυχίες, όπως την συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου της ΕΠΣΛ, τον Νίκο Χρόνη.
Του Χρήστου Δαϊρετζή...
Ο ίδιος, κλήθηκε να φτιάξει ένα ανταγωνιστικό σύνολο, το οποίο θα πλασαριστεί όσο το δυνατόν πιο ψηλά στον βαθμολογικό πίνακα της Α' Κατηγορίας - DE TOX. Αγωνιστικά η ομάδα του παρουσίαζε διαρκώς παιχνίδι με το παιχνίδι καλύτερη εικόνα. Έχει μαζέψει αρκετούς πόντους και μπορεί να συνεχίσει με άνεση στο πρωτάθλημα, προσπαθώντας να τερματίσει όσο το δυνατόν ψηλότερα γίνεται, ενώ παράλληλα οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, μαζί με την διοίκηση χαίρονται το ποδόσφαιρο.
Ο έμπειρος τεχνικός είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που του αρέσει να μιλάει με την δουλειά του στο γήπεδο. Αυτό το απέδειξε από το πρώτο λεπτό που ανέλαβε τον Σμόλικα, βάζοντας το κεφάλι χαμηλά και δουλεύοντας με περίσσια ταπεινότητα. Παρακολουθώντας τον στην άκρη του πάγκου σε αρκετές αναμετρήσεις για χάρη των ρεπορτάζ της ιστοσελίδα μας και ανταλλάσσοντας μερικές κουβέντες μαζί του, διαπίστωσα πως πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο που πηγάζει από μέσα του η ηρεμία, η εργατικότητα, η ταπεινότητα και η αφοσίωση στο πλάνο και την ομάδα του.
Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει το ποδόσφαιρο και επιμένει συγκεντρωμένος σ' αυτό. Σπάνια έως και ποτέ θα τον δει κανείς να διαμαρτύρεται ή να ασχολείται με διαιτητές και αντιπάλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και μια σκηνή που δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας, ήταν ένα στιγμιότυπο από την αναμέτρηση της ομάδας του στους Γόννους κόντρα στον Όλυμπο. Ενώ η ομάδα του βρισκόταν πίσω στο σκορ (και εν τέλει γνώρισε την ήττα), με το παιχνίδι στο 1-0 και αρκετή ένταση στο φινάλε της αναμέτρησης αρκετοί έτρεξαν να διαμαρτυρηθούν για μια φάση, αν θυμάμαι καλά για μια υπόδειξη φάουλ κατά της ομάδας του.
Ο ίδιος μπήκε μπροστά και όπως επανέλαβα παραπάνω σκεπτόμενος το ποδόσφαιρο, προέτρεψε τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής να καθίσουν, λέγοντάς τους πως έτσι η ομάδα του χάνει χρόνο. Και αυτό είναι μόνο μια στιγμή που έπεσε στην δική μου αντίληψη, είμαι σίγουρος ότι υπήρξαν κι άλλες παρόμοιες. Όπως και να έχει, ο Χρήστος Καπελιάνης, έχει τον απεριόριστο σεβασμό μας τόσο για αυτά που κάνει ως προπονητής, αλλά και γι' αυτά που εμπνέει ως άνθρωπος.