Αρθρογραφεί ο Χρήστος Δαϊρετζής...
Τα μεγάλα πρωταθλήματα ξεκινούν και πάλι μετά την διακοπή για τις Εθνικές Ομάδες. Στο διάστημα αυτής της διακοπής συνέβη ένα γεγονός που σκόρπισε θλίψη σε όλο τον ποδοσφαιρικό και μη κόσμο. Αυτό δεν είναι άλλο από τον απροσδόκητο θάνατο του Τζορντζ Μπάλντοκ.
Άπαντες εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους, όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος απανταχού της γης πάγωσε και για να είμαι ειλικρινής αντιμετώπισα το γεγονός με σιγή. Κάτι τέτοιες στιγμές τα λόγια περισσεύουν. Αυτή η επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων δεν είναι η ίδια, ιδιαίτερα για την Ελληνική Superleague 1. Κάτι λείπει, μια απουσία που δεν θα έπρεπε να υπάρχει και ένα αναπάντητο γιατί θα πλανάται στον άνεμο κάθε γηπέδου, σε κάθε λάκτισμα, σε κάθε κερδισμένη μονομαχία, σε κάθε γκολ, σε κάθε στιγμή.
Δυστυχώς όμως, η ζωή δεν σου αφήνει περιθώρια και σε υποχρεώνει όχι μόνο να δεις την επόμενη μέρα, αλλά και να είσαι αποτελεσματικός όταν αυτή έρθει. Και προσωπικά είμαι της άποψης ότι η "φωτιά" θα καίει για πάντα εκεί που έκαψε, καθώς οι συνέπειές της θα είναι πάντοτε ορατές σ' εκείνους που πλήγηκαν. Έτσι λοιπόν, όλοι θα προχωρήσουμε μετά από αυτό το γεγονος. Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τις ομάδες μας, να μην μιλάμε σε άνθρωπο την επόμενη μέρα που αυτή θα έχει ηττηθεί σ' έναν σημαντικό αγώνα, όλοι θα γκρινιάξουμε για μια διαιτησία, όλοι θα αμφισβητήσουμε την νίκη ενός αντιπάλου, θα θεωρήσουμε ότι κάποιος αδίκησε την ομάδα μας με στόχο να ευνοήσει κάποια άλλη και όλα αυτά τα όμορφα ή όχι που συμβαίνουν από το ποδοσφαιρικό κοινό στην χώρα μας.
Γενικώς η χώρα μας είναι ένας τόπος ευλογημένος, με εξαιρετικούς ανθρώπους και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ωστόσο, είναι στην ιδιοσυγκρασία μας να ασχολούμαστε περισσότερο με πράγματα πέρα από την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Το ποδόσφαιρο φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα από το Γ' Τοπικό κάθε νομού, μέχρι την Superleague 1. Κοινότυπο ίσως, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν είναι και θα είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας. Κοντολογίς, θεωρώ ότι έχουμε την τάση να γινόμαστε... θα το πω όσο άσχημο και αν ακούγεται τοξικοί, καταλήγοντας να ασχολούμαστε με όλα πέρα από το ποδόσφαιρο.
Κάτι το οποίο απεδείχθη με τον θάνατο του διεθνή μπακ του Παναθηναϊκού είναι ότι στα δύσκολα έχουμε τόσο την απαραίτητη ενσυναίσθηση, όσο και την δύναμη να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Το ζητούμενο είναι να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Το θλιβερό αυτό γεγονός, ας γίνει το εφαλτήριο να δούμε το ποδόσφαιρο λίγο διαφορετικά. Το ποδόσφαιρο ομορφαίνει τις ζωές μας σε κάθε τους περίσταση και πρέπει να το σεβαστούμε, μακριά από την τοξικότητα που μας διακατέχει.
Εύχομαι να μην χρειαστεί ένα αντίστοιχο γεγονός εκ νέου για να θυμηθούμε τα βασικά. Οι ομάδες μας πάντα θα κερδίζουν, πάντα θα χάνουν, πάντα θα έχουν επιτυχίες ή αποτυχίες που θα συζητάμε με φίλους κάποια χρόνια μετά και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε βαθιά μέσα μας. Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ ας μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το ποδόσφαιρο και να αφήσουμε πίσω μας την τοξικότητα, είδαμε άλλωστε ένα μικρό δείγμα τις τελευταίες μέρες ότι μπορούμε να το κάνουμε.