ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Ελάτε η θερινή εκεχειρία έληξε. Επιστροφή στην χειμερία νάρκη. Σε αυτόν τον λήθαργο της καθημερινότητας. Στην ρουτίνα. Στο παγκάκι της πλατείας. Στον καθιερωμένο καφέ του μπαλκονιού. Στις αμέτρητες ώρες στον υπολογιστή. Στον «βομβαρδισμό» της τηλεόρασης. Ναι, από αυτούς τους βαρετούς τύπους, τους αλήτες ρουφιάνους που λένε…
Από το, τελευταίο πάντα, θρανίο της αίθουσας μάθαινα ότι ο βασικός κανόνας της δημοσιογραφίας είναι ο εξής: «Είδηση δεν είναι ότι ο σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι ο άνθρωπος δάγκωσε σκύλο». Ένα το κρατούμενο…
Περίτρανο παράδειγμα η ιστορία τη μικρής Μάγκυ. Το άτυχο σκυλάκι που σκότωσε ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Εύβοια. Τότε, που ακολούθησε ένα ανεξήγητο παραλήρημα των ΜΜΕ. Μια παράλογη αλληλουχία εκτενέστερων ρεπορτάζ. Ώρες αμέτρητες για σκυλιά, μαλαισιανά αεροπλάνα και γκλάμουρ πάρτι στο «Νησί του ανέμου», την ίδια ώρα που στο απέναντι πεζοδρόμιο σιγοσβήνουν ανθρώπινες ψυχές, αλλά είπαμε δεν πουλάει…
Εν τούτοις, το εν λόγω τετράποδο έχει την δική του ιστορία σε αυτό το ανήθικο ταξίδι της ενημέρωσης. Όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός: «Η τηλεόραση άρχισε με γαβ γαβ και μπαμ μπαμ» εννοώντας την Λάσι και τον Λόουν Ρέιντζερ, τα πρώτα προγράμματα που έπαιξαν, τον Δεκέμβρη του 1966, στην ελληνική τηλεόραση…
Πάμε όμως τον χρόνο λίγο πιο πίσω. Συγκεκριμένα, στο μακρινό 1895, τότε που η εφημερίδα «New York World» και ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Φέλτον Άουτκολτ προκειμένου ν' αυξήσουν τις πωλήσεις της εφημερίδας εφηύραν το «Κίτρινο παιδί», ναι, αυτό που βλέπετε να τρέχει πίσω από ένα σκυλί! Ένα φαλακρό μαγκάκι, με μεγάλα αυτιά που μιλούσε σε γλώσσα αργκό…
Για την ιστορία, η πρακτική αυτή των εφημερίδων, καυτηριάστηκε έντονα και εξ αιτίας του «Κίτρινου Παιδιού», που εξέφραζε πλέον μια καινούργια νοοτροπία και αποτέλεσε «όπλο» του εκδοτικού ανταγωνισμού και πολέμου, γεννήθηκαν οι όροι «Κίτρινος Τύπος» και «Κίτρινη Δημοσιογραφία», οι οποίοι προκάλεσαν εντύπωση τότε μένοντας στην ιστορία…
Κι έτσι επιστρέφουμε στον 21ο αιώνα και στην δική μας κιτρινίλα. Στην δική μας δημοσιογραφία που παρουσιάζει μια αποκρουστική χυδαιότητα ως λεπτεπίλεπτο χιούμορ. Καθημερινές ειδήσεις που πηγάζουν από ένα βαθιά ριζωμένο, στα έγκατα της γης, οχετό με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται μια βρώμικη κοινή γνώμη μέσα στην ξεδιαντροπιά και την αναίδεια…
Ηλίου φαεινότερον, ότι η δημοσιογραφία όπως η πολιτική, η εκκλησία, το ποδόσφαιρο έτσι κι αυτή δεν μπόρεσε να ξεγλιστρήσει από τα «πλοκάμια» της κοινωνίας. Οπότε αναπόφευκτα «χαροπαλεύει» κι αυτή μαζί με τον υπόλοιπο λαό. Μούχλιασε με τον καιρό, σάπισε. Μαζί με τις αξίες και τα ήθη ενός έθνους…
Αμόρφωτοι και ατημέλητοι δημοσιογράφοι. Κακοδουλεμένα ρεπορτάζ. Αποπροσανατολισμός. Xαϊλίκια. Προαγωγή της νύχτας, της πορνείας, του σκοταδιού. Δημιουργία κακών προτύπων. Με τη συγκατάθεση πάντα ενός ανήθικου λαού. Κι όπως λέει και η παροιμία: «Καλόμαθε η γριά στα σύκα, θα φάει και τα συκόφυλλα». Ένας φαύλος κύκλος…
Για του λόγου το αληθές, η τέταρτη εξουσία αν και γεννήθηκε μετά από ένα επώδυνο τοκετό, πλέον ψυχορραγεί και όσο η κοινωνία βλέπει την κατάσταση υγείας να επιδεινώνεται τότε δεν θα διστάσει να την καρατομήσει. Με την ελπίδα ότι δεν θα αποδειχθεί σε μια σύγχρονη «Λερναία Ύδρα». Μήπως και γλιτώσουν κι οι δυο από αυτόν τον φρικτό αργό θάνατο. Διότι μόνο εφόσον καταστραφεί παντελώς, θα ξαναγεννηθεί…